[1] -1- صدوق با سند خود از امام هادي عليه السلام نقل مي كند كه فرمود:

معبودا! عقول خردورزان، سرگردان، و نو (انديشي) هاي نوآوران، كوتاه، و اوصاف توصيف كنندگان، (ناتوان و) از هم گسسته، و سخنان بيهوده گويان، (بي ربط و) ناچيزند از اين كه ژرفاي شگفتي مرتبه ي وجودي تو را دريابند، يا به بلنداي منزلت تو برسند، تو (بي انتهايي و) مقام نامتناهي داري، و هيچ چشمي تو را با اشاره ي خود، و (هيچ زباني تو را) با تعبير خود درنيابد، چه دوري (از ادراك حسي و وهمي ما آدميان) چه دوري! اي آغاز (همه ي آغازها)! اي يكتا! اي يگانه! تو با عزت كبريايي خود در بلنداي عظمت ها جا داري، و با جبروت فخر (و جلال) خود از هر آفتاب و حد پذيري برتري.

[2] -2- طبرسي مي گويد:

از ابوالحسن امام هادي عليه السلام پرسيدند: آيا خدا پيوسته بوده است و هيچ چيز با او نبوده است، سپس موجودات را از نو بيافريد و بهترين اسماء را براي خود برگزيد، يا اسماء و حروف نيز با او پيوسته بوده اند و قديمند؟

امام عليه السلام فرمود: خدا (در مرتبه ي ذاتي خود) پيوسته (يگانه) بوده است، سپس آنچه را خواست بيافريد، هيچ چيزي بازدارنده ي قضا، و مانع حكم او نيست، عقول خرد ورزان سرگردان، و نو (انديشي) هاي نوآوران، كوتاه، و اوصاف توصيف كنندگان، (ناتوان و) از هم گسسته، و سخنان بيهوده گويان، (بي ربط و) ناچيزند از اين كه ژرفاي شگفتي مرتبه ي وجودي او را دريابند، يا به بلنداي منزلت او برسند، او (بي انتهاست و) مقام نامتناهي دارد، و هيچ چشمي با اشاره ي خود، و (هيچ زباني) با تعبير خود، او را درنيابد، او چه دور است (از ادراك حسي و وهمي ما)! چه دور است!