[406] -15- طوسي با سند خود از امام هادي عليه السلام نقل مي كند كه پس از نافله ي وتر اين دعا را مي خواند:

اي نور نورها! و اي تدبير كننده ي كارها! اي روان ساز درياها! اي برانگيزنده ي صاحبان قبرها! اي كه چون از راه ها باز مانم پناه مني! و چون از درآمدها ناتوان شوم گنج مني! و چون از دشمنان جفا بينم مونس مني! و چون از خويشان خستگي بينم انيس مني! و اي كه با همنشيني اوليا، و همدمي دوستانش در گلزارها [ي يادش]، پاك كننده ي مني! و با انس با خود، از آب زلال و گواراي آبگيرهاي [معرفت] اش، ساقي مني! و با مجاورت [عبادت] خود، از چاه گناهان، به بلنداي قربش بالا برنده ي مني! و با ولايت خود، ذلت خطاهايم را به عزت بخششهايش تبديل كننده اي! از تو درخواست مي كنم - اي مولاي من! به حق «سپيده دم، و به شب هاي دهگانه، و به جفت وتاق، و به شب وقتي سپري شود»، و به حق آن [قضا و قدري] كه قلم قلم ها - بدون كف دست، و انگشت ابهام - بر آن جاري شده، و به حق نام هاي بزرگت، و به حق حجت هايت بر همه ي مردمان - كه بهترين درودهايت بر ايشان باد - و به حق آن نام ها [و حقائق] ارجمندت كه نزد ايشان به راز سپرده اي، اينكه بر ايشان درود فرستي، و در اين ماه، و ماه ها، و روزهاي آينده به ما ترحم فرمايي، و امسال، و هر سال ديگر، ما را به ماه قيام [ماه مبارك رمضان] برساني، اي صاحب شكوهمندي، و بزرگواري، و نعمت هاي بزرگ! و بهترين سلام هاي ما بر محمد و آل او باد.