«قادة» جمع «قائد» به معناي رهبر و پيشوا است.

ائمّه معصومين عليهم السلام رهبران و پيشگامان و پيشوايان امّت ها مي باشند. وسعت پيشوايي و رهبري آنها از آغازين لحظاتي كه خداوند نور آنان را آفريد آغاز گشت و با خلقت جسمشان ادامه يافت و تا قيامت در صحراي محشر و حتّي در بهشت و رضوان الهي گسترده است. دامنه رهبري آنها تمامي موجودات عالم اعم از ملائكه، جنّ ها و انسان ها و حتّي حيوانات را دربر گرفته است. چرا كه آنان بودند كه تسبيح خداوند گفتند و خدا را پرستش كردند. سپس ملائكه از آنان فراگرفتند و به تسبيح و پرستش خداوند مشغول شدند.

عَنْ جابِرِ بْنِ عَبداللّهِ الاَنْصاري قالَ: «سَمِعْتُ رسولُ اللّه صلي الله عليه وآله يَقُولُ:...ثُمّ خَلَقَ السَّماواتَ و الاَرضينَ و خَلَقَ المَلائِكةُ فَمَكَثَتْ المَلائِكَةُ مِاَئةَ عامٍ لا تَعْرُفُ تَسْبيحاً و



[ صفحه 47]



لا تَقْديساً فَسَبَّحْنا فَسَبَّحَتْ شيعَتُنا فَسَبَّحَتْ المَلائِكَةُ و كَذلِكَ في البَواقي فَنَحْنُ المُوَحِّدُونَ حَيْثُ لا مُوَحِدَ غَيْرنا...». [1] .

جابر بن عبداللّه انصاري مي گويد: از پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله شنيدم (كه ايشان پس از توصيف خلقت نور خود و حضرت علي و حضرت زهرا و امام حسن و امام حسين عليهم السلام فرمودند): خداوند آسمان ها و زمين را آفريد و صد سال بود كه فرشتگان آفريده شده بودند، ولي هيچ يك تسبيح و تقديس الهي نمي دانستند و چون ما خداوند را تسبيح گفتيم، شيعيان ما تسبيح گوي خدا گشتند و زماني كه ما و شيعيانِ ما تسبيح گفتيم، فرشتگان نيز تسبيح گفتند و خداوند را به بزرگي و يكتايي ستودند. پس ما يكتاپرست بوديم، زماني كه هيچ يكتاپرستي غير از ما نبود.

در حديثي ديگر پيامبر صلي الله عليه وآله تسبيح گويي خود را، بعد از خَلق نورشان در عرش مي داند.

فقال رسول اللّه صلي الله عليه وآله: «اَنَا وَ عَليُ و فاطِمَةُ و الحَسَنُ و الحُسَينُ كُنَّا في سَرادقِ العَرشِ نُسبِّحُ اللّهَ و تَسْبيحَ المَلائِكَةُ بِتَسْبيحنا قَبلَ اَنْ يَخْلُقَ اللّهُ آدَمَ بِاَلفيَ العام...». [2] .

پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله فرمودند: من و علي و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام در سرادق عرش به تسبيح خداوند مشغول بوديم و تسبيح گويي ملائكه به واسطه تسبيح گويي ما بود، دو هزار سال قبل از آنكه خداوند آدم را خلق نمايد....

ايشان در زمين نيز روش درست زندگي كردن را در گفتار و كردار به همگان فرادادند و اگر دشمنان، حقوق آنان را غصب نمي كردند، با پيشوايي كاملِ خود، انسان ها را به كمال رسانده با مجاهدت اين چنين انسان هايي كامل، اسلام را در سراسر گيتي گسترش



[ صفحه 48]



مي دادند و در آخرت با شفاعت كبري، رهبري تمام اهل محشر را به عهده دارند و در بهشت و رضوان خداوند، مقصد و مقصود بهشتيان هستند.

عن أبي عبداللّه جعفر بن محمّد عليهما السلام قال: «إذا كانَ يَوْمَ القيامَةِ نادي مُنادٍ مِن بَطْنانِ العَرشِ: أَيْنَ خَليفَةُ اللّهِ في أَرْضِه؟... فَيقُومُ أميرُالمؤمنين عليُّ بنُ أبيطالبِ عليه السلام، فَيَأتي النِّداء مِنْ قِبَلِ اللّهِ عزَّ و جلَّ: يا مَعْشَرَ الخَلائِقِ، هذا عَليُّ بنُ أبي طالبِ خليفةُ اللّهِ في أرضِهِ و حجَّتَهُ عَلي عِبادِه، فَمَنْ تَعَلَّقَ بِحَبْلِهِ في دارِ الدُنْيا فَلْيَتَعَلَّقَ بِحَبْلِه في هذا اليومِ يَسْتَضي ءُ بِنُورِهِ وَلَيَتبَعه إلي الدَرَجاتِ العُلي مِنَ الجَنَّاتِ، قالَ: فَيَقُومُ النّاسُ الّذينَ قَد تَعَلَّقُوا بِحَبْلِهِ في الدُّنْيا فَيَتّبعونه إلي الجَنَّةِ». [3] .

امام صادق عليه السلام مي فرمودند: در روز قيامت منادي از عرش ندا مي كند: كجاست جانشين خداوند در روي زمين؟... اميرالمؤمنين علي عليه السلام به پا مي خيزد. از جانب خداوند ندا مي آيد: اي مخلوقات، اين علي بن ابي طالب است. جانشين خدا در روي زمين و گواه خداوند بر بندگان. هر كس در دنيا به ريسمان ولايت او چنگ زده، اكنون نيز در كنار اوست و از نور او نوراني مي شود و تا رسيدن به درجات بالاي بهشت از او پيروي مي كند. سپس امام فرمودند: در اين هنگام هر كس در دنيا پيرو حضرت علي عليه السلام بوده، به دنبال آن حضرت به بهشت وارد مي شود...

علاوه بر آن، ائمّه عليهم السلام، رهبران و پيشوايان علمي، اخلاقي، باطني و سياسي جامعه هستند كه علم را به مردم فراداده، [4] با عمل خود اخلاق نيكو را در بين انسان ها گسترش مي دهند و باعث مي شوند مردم از اعماق جان به آنها محبّت داشته باشند و پس از آن بر مردم حكومت (پيشواييِ سياسي) مي كنند.