«اولياء» جمع «وليّ» به معني نبودن واسطه ميان دو چيز و نزديكي و پي در پي بودن



[ صفحه 49]



آنهاست. به همين دليل به هر چيزي كه نسبت به ديگري قرابت و نزديكي داشته باشد، خواه از نظر مكان يا زمان يا نسب و يا مقام، «وليّ» گفته مي شود. استعمال اين كلمه به معني «صاحب»، «سرپرست»، «دوست»، «صاحب اختيار» و مانند اينها به همين خاطر است.

پس همان گونه كه «اولياء خداوند» كساني هستند كه ميان آنان و خداوند حائل و فاصله اي نيست، «اولياء النعم» ائمّه اطهار عليهم السلام هستند كه بين وجودشان و نعمت هاي الهي هيچ فاصله اي نيست و غرق در نعمت الهي و فيض دهنده از نعمت هاي ظاهري و باطني و بركات الهي به ديگرانند و به فيض وجودشان بركات خداوند بر مردم فرود مي آيد و و از چشمه فيض ولايت ايشان، نعمت هاي حقيقي و كمالات باطني و معارف الهي و علوم حقيقي جاري مي گردد و از طرفي ولايت آنان بزرگ ترين نعمت است.

عَن أبي يوسف البَزاز قال: «تَلا ابوعبداللّه عليه السلام هذه الآية «فَاذْكُرُوا آلَآءَ اللَّهِ» [1] قال: أَتَدْري ما الاءُ اللّهِ؟ قلتُ: لا قالَ: هي اَعْظَمُ نِعَمِ اللّهِ عَلي خَلْقِه و هِي وِلايَتُنا». [2] .

ابويوسف بزاز مي گويد: امام صادق عليه السلام آيه «به ياد بياوريد نعمت هاي خداوند را» تلاوت نموده و فرمودند: مي داني نعمت هاي خداوند چيست؟ عرض كردم: خير. فرمودند: مقصود بزرگ ترين نعمت هاي خدا بر خلقش است و آن ولايت ماست.