«دعائم» جمع «دِعامة» به معني ستون، استوانه، پايه و تكيه گاه خانه مي باشد.

«اخيار» جمع «خَيِّر» به معني نيكوكار و يا جمع «خِيْر» به معني نيكي است.

همين طور كه تمامي ساختمان خانه، براي باقي ماندن نياز به وجود پايه ها دارد و استواري تمامي خانه، متّكي به پابرجايي ستون ها دارد. تمامي مردمِ نيك سيرت نيز براي باقي ماندن بر دين خود و شرافت هاي انساني خود، نياز به وجود ائمّه اطهار عليهم السلام دارند. چرا كه بدون اين چنين ستون هايي عبادت هاي آنان همانند غباري است كه از بين خواهد رفت و زائل خواهد شد.

عَنْ مُحَمَّد بن مُسلِم قالَ: «سَمِعْتُ اَبا جَعْفَرٍ عليه السلام يَقُولُ: كُلُ مَنْ دانَ اللّهُ عزَّ و جلَّ بِعِبادَةٍ يَجْهَدُ فيها نَفْسَهُ وَ لا اِمامَ لَهُ مِن اللّهِ فَسَعْيُهُ غَيْرَ مَقْبُولٍ وَ هُو ضالٍ مُتُحَيِّرٍ وَ اللّهُ شانيٌ لِاَعْمالِهِ». [1] .

محمّد بن مسلم مي گويد: شنيدم كه امام باقر عليه السلام مي فرمودند: هر كه دينداري خداي عزّ و جلّ كند و به زحمت فراوان عبادت انجام دهد، ولي امام و پيشوايي كه خدا معين كرده، نداشته باشد، زحمتش ناپذيرفته و خود او گمراه و سرگردان است و خداوند اعمال او را مبغوض و دشمن دارد.

همانند كسي كه ساختمان هاي عظيمي را مي سازد ولي ستون و پايه هاي محكم قرار



[ صفحه 52]



نمي دهد، لذا تمام بنا بر سر او خراب مي شود.

و اگر «اخيار» را جمع «خِيْر» بدانيم و آن را به نيكي ها ترجمه كنيم نيز ائمّه اطهار عليهم السلام پايه ها و ستون هاي تمامي نيكي هاي عالم هستند. چرا كه اگر آنان نبودند، هيچ خير و نيكي اي باقي نمي ماند و آنان هستند كه خير و نيكي را زنده نگه داشته اند.