در تفسير اين فراز، دو تعبير وجود دارد:

1 - «دعوة» به معني «فرا خواندن مردم». ائمّه معصومين عليهم السلام چنان در دعوت مردم



[ صفحه 70]



به دين خداوند حريص بودند و در اين راه استقامت و پايداري كردند و اموال و جان هاي خود و نزديكانشان را در راه خداوند و دين خدا تقديم نمودند كه گويا دعوت كننده نيستند بلكه عين دعوت گرديده، دعوت نيكو شده اند. زيرا ايشان بهترين افرادي هستند كه مردم را به دين خداوند با رفتار، كردار و گفتار خود، دعوت مي كنند.

وجود انور امام حسين عليه السلام در روز عاشورا، چندين نوبت لباسِ غيرِ رزم بر تن كرد و عمّامه رسول خدا صلي الله عليه وآله را بر سر نهاد و لشكر عمر سعد را نصيحت كرد تا شايد از خطاكاري خود دست بكشند.

2 - «دعوة» به معني «دعا». و مقصود آن است كه ائمّه طاهرين عليهم السلام كساني هستند كه پيامبران و اولياي خداوند از جمله حضرت ابراهيم عليه السلام درباره ايشان دعاي نيكو نموده اند.

در قرآن مي خوانيم ابراهيم رو به درگاه الهي آورده و عرض كرد:

«رَبِّ اجْعَلْنِي مُقِيمَ الصَّلا َةِ وَ مِن ذُرِّيَّتِي». [1] .

پروردگارا، مرا برپاكننده نماز قرار ده و از فرزندانم (نيز چنين فرما).

پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله به دعاي حضرت ابراهيم صلي الله عليه وآله مباحات كرده، خطاب به حضرت علي عليه السلام فرمودند:

قال رسول اللّه صلي الله عليه وآله «يا عَلي اَنَا دَعْوَةُ اَبي اِبراهيمَ». [2] .

رسول اللّه صلي الله عليه وآله فرمود: اي علي، من همان دعاي پدرم ابراهيم هستم.