«سلام» نوعي اعلام تحيّت و درود به مخاطب است. در زبان عربي مي توانيم سلام را به صورت «نكره» ذكر كرده و بگوييم: سلامٌ عليك. همچنان كه در قرآن كريم مي خوانيم:



[ صفحه 73]



«سَلا َمٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ». [1] .

سلام بر او (يحيي) باد، روزي كه تولّد يافت و روزي كه مي ميرد.

«سَلا َمٌ عَلَي عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَي». [2] .

سلام بر بندگان خدا، همانها كه برگزيده شدند.

نيز مي توانيم سلام را به صورت «معرفه» بگوييم و شايد وقتي در مقابل مخاطب قرار گرفته ايم و ضمير «عَلي» را حاضر ذكر مي نماييم، به صورت معرفه از جهت لفظ زيبنده تر و از جهت معنا رساتر باشد.

«وَ السَّلا َمُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا». [3] .

و سلام بر منِ (عيسي) باد، روزي كه متولّد شدم و روزي كه خواهم مُرد و روزي كه زنده شده، برانگيخته خواهم شد.

«محال» جمع محل و به معني مكان و جايگاه است.

منظور از اين جمله آن است كه ائمّه اطهار عليهم السلام در اوج خداشناسي واقعي قرار دارند و جايگاه آنان با عبادت و اطاعت خداوند، در مقام رفيع بندگي خداوند و خداپرستي حقيقي قرار دارد و خداوند جز از طريق آنان شناخته نمي شود. چرا كه آنان با بيان توحيد و صفات خداوند، درس كامل خداشناسي و معرفت به باري تعالي و خداپرستي را به ما آموخته اند.