«ادلاء» جمع «دليل» يا جمع «دال» و به معني راهنما و يا راهنمايي كننده مي باشد.

«مرضات» جمع «مرضي» به معني خوشنودي است.

ائمّه معصومين عليهم السلام هم راهنمايان بشر به خوشنودي هاي خداوند هستند، يعني به وجود آنها و به خاطر آنكه آنها انسان ها را به مقصد نهايي مي رسانند، خوشنودي هاي خداوند شناخته مي شود و هم راهنمايي كنندگان به سوي اسبابِ خوشنودي خداوندند، يعني آنان با گفتار و كردار خود مردم را به انجام اموري راهنمايي مي نمايند كه خوشنودي خداوند را در پي دارد.

راهنمايي ائمّه عليهم السلام به خوشنودي خداوند، گاهي در گفتار آنان تجلّي مي يابد و گاه در اخلاق، كردار، سيره و منش آنان و گاه وجودشان راهنماي كامل رضاي الهي مي گردد. اين مقام اختصاص به وجود ائمّه اطهار عليهم السلام دارد كه از تمامي هواها و هوس هاي مادي به دور هستند و انسان كامل گرديده اند. لذا وجود انسان كامل رهنمون به رضاي خداوند است و آنها به مقامي رسيده اند كه رضايت آنها رضايت خداوند را در پي دارد و غضب آنها خشم و غضب خداوند را به دنبال دارد و اين مقام علاوه بر ائمّه عليهم السلام، براي وجود حضرت زهرا عليها السلام نيز بنابر حديث پيامبر صلي الله عليه وآله ثابت شده است.

«اِنَّ اللَّهَ لَيَغْضِبُ لِغَضَبِ الفاطِمَة وَ يَرضي لِرِضاها». [1] .

همانا خداوند خشمگين مي گردد به خشم فاطمه و خوشنود مي گردد به خوشنودي او.

پس وجود آنها، دليل بر رضايت و خوشنودي خداوند مي گردد و رضايت و خوشنودي آنان حاكي از خوشنودي رضايت خداوند است.



[ صفحه 89]