«مستقرّين» به معني ثابت قدم ها و استواران و كساني كه در راه اعتقاد خود و رفع موانع و مشكلات آن استقامت مي ورزند.

«امر» به معني فرمان و جمع آن اوامر است و همچنين به معناي كار و شأن نيز مي آيد كه در اين صورت، جمعش «امور» است. ائمّه اطهار عليهم السلام استقراريافتگان، ثابت قدمان و استواران در فرمان و شأن و كار خداوند هستند.

منظور از اين فراز آن است كه ائمّه معصومين عليهم السلام در راه اجراي فرمان خداوند ثابت قدم بوده هيچ شكّ و خللي را در انجام فرمان ها و اوامر خداوند، به دل راه نداده و از همه چيز در اين راه گذشته، جان خود را در طبق اخلاص قرار مي دهند. همان گونه كه حضرت علي عليه السلام هيچ تأمّلي در استراحت نمودن در استراحتگاه پيامبر صلي الله عليه وآله در شب «ليلةالمبيت» نكرد و همچنين براي امام حسين عليه السلام هيچ ترديدي در فدا كردن خود و فرزندانش در راه خدا حاصل نگرديد و با كمال خلوصْ جان خود و فرزندان و يارانش را نثار دين و آيين الهي نمود.

از طرفي ائمّه اطهار عليهم السلام بر اثر استقرار و استواري و ثابت قدمي اي كه در شأن و كارهاي خداوند دارند (استقرار بر امور تشريعي الهي)، در كارها و شئون تكويني مربوط به خداوند استقرار كامل داشته و تمامي امور خداوند را تشخيص مي دهند. استقرارشان در هر مرحله اي متناسب با همان مرحله است. مثلاً استقرارشان در شأن توحيد، بدين صورت است كه شرك (با تمامي ظرافتي كه دارد و از صداي پاي مورچه سياه بر سنگ سياه در دل شب تاريك خفيف تر است)، به دل آنها راه ندارد و استقرارشان در ولايت نيز بدين گونه است كه نه اين مقام، قابل غضب از طرف ديگران است، نه آنها حاضرند آن را در جايي كه مجاز به اعمال آن نيستند، به كار گيرند.



[ صفحه 90]



بعضي اين فراز را اين گونه معنا كرده اند كه ائمّه اطهار عليهم السلام آن كساني هستند كه براي ثابت قدم و استوار گرداندن مردم به اوامر خداوند و فرمان هاي او تلاش مي كنند.