«تامين» به معني تمام شدگان و كساني كه در صفت و خصوصيّتي به حد كمال و تمام نائل شده اند، مي باشد.

«محبة» يعني طلب شديد و علاقه وافر و تمايل شديد به چيزي و يا فردي.

حال اين محبّت گاهي بدان خاطر است كه محبوب به انسان، خير و بركت و لذّتي مي رساند، در واقع انسان براي درك لذّت و رسيدن به خير و دريافت بركت به محبوب علاقه دارد و محبّ او گشته است. و گاهي اين علاقه وافر و تمايل شديد به خاطر دست يابي به خير و بركت و درك لذّت نيست، بلكه محبّ، به خاطر ذات و خود آن چيز بدون در نظر گرفتن سودي كه از محبوب به او رسد، وي را دوست دارد و محبّ او گرديده است. يعني همان گونه كه انسان وجود خودش را دوست دارد (صرف نظر از اينكه خير و بركتي دارد يا نه) وجود محبوب را نيز دوست دارد و محبّ او گرديده است.

ائمّه اطهار عليهم السلام اين چنين به خداوند محبّت و علاقه وافر دارند كه اگر از طرف محبوب عذاب هم گردند، دست از محبّت برنمي دارند. امام سجّاد عليه السلام در دعاي ابوحمزه مي فرمايد:

«لَئن ادخلت النّار لاَخبرنَّ اَهل النّار بحُبّي لَك». [1] .

خداوندا اگر مرا به آتش بيندازي (باز دست از محبّت تو بر نمي دارم) و اهل آتش را آگاه مي كنم كه من محبّ تو هستم.



[ صفحه 91]



در فرازي ديگر امام عليه السلام مي فرمايد:

«اِلهي لَو قَرَنْتَني بِالاَصْفادِ و مَنَعْتَني سَيْبَكَ مِن بَينِ الاَشْهادِ... ما قَطَعْتُ رَجائي مِنكَ و لا صَرَفتُ وَجْه تَاَميلي لِلعَفوِ عَنكَ و لا خَرَجَ حُبُّكَ مِن قَلبي». [2] .

خداوندا اگر مرا به بند كشي و بخشش خود را ميان همه از من دريغ داري... اميدم را از تو بر نمي دارم و از گذشت تو روي آرزويم را بر نمي گردانم و حبّ تو از دلم بيرون نرود.

امام صادق عليه السلام علّت اين حبّ و محبّت فراوان نسبت به خداوند را در مناجات خود اين گونه بيان مي فرمايند:

«سَيّدي اَنَا مِنْ حُبِّكَ جائِعٌ لا اَشْبَعَ، اَنَا مِنْ حُبِّكَ ظَمانٍ لا اَرْوي و اَشوقاه اِلي مَن يَراني و لا اَراهُ». [3] .

آقاي من، من گرسنه سيري ناپذير محبّت به تو هستم. من تشنه سيرنشدني محبّت توام. آه كه چه شوقي است به كسي كه او مرا مي بيند و من او را نمي بينم.

امام حسين عليه السلام در دعاي عرفه مي فرمايد:

«اَنتَ الَّذي اَزَلْتَ الاَغيارَ عَن قُلُوبِ اَحِبَّائِكَ حتَّي لَم يُحِبُّوا سِواكَ». [4] .

تويي كه اغيار را از دل دوستانت بيرون كردي، تا جز تو را دوست ندارند.

اميرالمؤمنين عليه السلام در دعاي كميل اوج محبّت خود را بيان مي فرمايد:

«اِلهي صَبرتُ عَلي حَرِّ نارِكَ فَكَيفَ اَصبِرُ عَلي فِراقِكَ». [5] .

خداوندا من بر آتش قهر تو صبر و شكيبايي مي كنم، ولي چگونه مي توانم بر فراق و دوري از تو صبر كنم.

اينها بعضي از مناجات هاي عارفانه ائمّه عليهم السلام بود كه نشانه اي از حبّ و محبّت شديدِ ائمّه اطهار عليهم السلام به خداوند متعال است. آنها به دليل ايمان ناب به خداوند، او را از همه چيز بيشتر دوست دارند.



[ صفحه 92]



عَن الصادق عليه السلام: «لا يَمْحضُ رَجُلٌ الاِيمانَ باللَّهِ حتَّي يَكُونَ اللَّهُ اَحَبَّ اِلَيهِ مِن نَفْسِهِ و اَبيهِ و اُمِّهِ و وَلَدِهِ و اَهْلِهِ و مالِهِ و مِنَ النَّاسِ كُلّهُمْ». [6] .

امام صادق عليه السلام مي فرمايند: ايمانِ انسان به خداوند، ناب و خالص نمي باشد، مگر آنكه خداوند را از خودش و پدر و مادر و فرزند و زن و مالش و از همه مردم بيشتر دوست بدارد.