وجود امام رحمت و بركت خداوند، بر تمام مردم است. چرا كه هميشه و دمادم مشمول رحمت و بركت خداوند است. يعني امام، رحمت و بركت خداوند را گرفته به مردم مي رساند.



[ صفحه 98]



برخي از اين رحمت و بركت الهي بهره ها برده و دنيا و آخرت خود را با آن آباد نمودند و برخي در پي شهوات افتاده، دنياي خود را تباه كرده، آخرت خود را نيز تباه تر مي نمايند.

بركت ائمّه معصومين عليهم السلام آن چنان زياد است كه در زمان ظهور امام زمان تمام زمين مملو از نعمت مي گردد و زمان رجعت ائمّه اطهار عليهم السلام نيز اين نعمت ها مضاعف مي شود.

قال الحسين عليه السلام «في حديث طويل في الرجعه»: «و لتَنْزِلَنَّ البَرَكةُ مِنَ السَماءِ الي الارضِ حتي اِنَّ الشجرةَ لَتَقْصِفُ بما يُريدُ الله فيما مِن الَثمَرِ و ليوكَلَنَّ ثَمَرَهُ الشَتاء في الصَّيفِ و ثَمَرَةُ الصَيفِ في الشِّتاء». [1] .

امام حسين عليه السلام در حديثي طولاني پيرامون رجعت مي فرمايد: هر آينه بركت از آسمان و زمين فرو مي ريزد. تا آنجا كه درختان از سنگيني ميوه هايي كه خداوند بر ايشان خواسته مي شكنند، در تابستان ميوه زمستان خورده مي شود و در زمستان ميوه تابستان تناول مي گردد.