امامان معصوم راه رسيدن به خداوند هستند. اگر از اين راه به سوي خداوند رفتيم، سعادتمند شده ايم و اگر در اين مسير حركت نكرديم، دچار خُسران گرديده ايم.

مفضّل به عمر مي گويد: از حضرت صادق عليه السلام از معني صراط سؤال كردم. امام فرمودند:«هُوَ الطَريقُ اِلي مَعرِفَةِ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ و ها صِراطانِ صِراطٌ فِي الدُّنيا وَ صِراطٌ فِي الاخِرَةِ وَ اَمَّا الصراطُ الذي فِي الدُنيا فَهو الاِمامُ المُفْتَرَضُ الطاعَةِ مَن عَرَفَهُ فِي الدنيا و اِقْتَدي بِهُداة مَرَّ علي الصراطِ الذي هوَ جِسْرُ جهنَمِ فِي الاخِرَةِ وَ من لم يَعْرِفْهُ في الدنيا زَلَّتْ قَدَمِه عَنِ الصِراطِ في الاخِرَةِ فَتَرَدَّي فِي نارِ جَهَنَّمِ». [1] .

صراط، راهِ رسيدن به معرفت خداوند است و آن، دو راه است: صراط در دنيا و صراط در آخرت و امّا صراط دنيا؛ امامي است كه اطاعتش بر مردم واجب است. هر كس در دنيا امام خويش را شناخت و از راه او پيروي كرد، از صراط كه پل جهنّم در آخرت است، عبور خواهد كرد و هر كس در دنيا امام خود را نشناخت، قدمش بر صراطِ آخرت لرزان مي شود و در جهنّم خواهد افتاد.