«عبده» پيامبر صلي الله عليه وآله عبد مطلق و بدون قيد و شرط خداوند است. لذا در قرآن كريم واژه «عبد» به صورت مطلق درباره پيامبر صلي الله عليه وآله به كار رفته [1] ، در حالي كه درباره ديگر پيامبران، همراه با ضمير آمده است. [2] .

اين مطلب نشان مي دهد كه آن حضرت، در مقام عبوديّت به جايي رسيده بود كه كسي غير از ايشان به آن مقام بار نيافته بود و هيچ همتايي در عبوديّت الهي نداشته است. تا جايي كه خداوند او را به خاطر عبد بودنش به معراج مي برد. به تعبير ديگر قبل از آنكه به برّاق معراج سوار شود، بر برّاق عبوديّت نشسته بود. سفري كه از آغاز تا پايان، بر اساس عبوديّت پيامبر صلي الله عليه وآله بوده است. چرا كه اوّل حركت و سفرِ پيامبر صلي الله عليه وآله، خداوند مي فرمايد:



[ صفحه 127]



«سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَي بِعَبْدِهِ لَيْلاً...». [3] .

پاك و منزه است خدايي كه بنده اش را در يك شب بُرد....

و در ادامه سفر نيز مي فرمايد:

«فَأَوْحَي إِلَي عَبْدِهِ مَآ أَوْحَي». [4] .

و خداوند آنچه را وحي كردني بود، بر بنده اش وحي نمود.

«منتجب» يعني برگزيده و بهترين شده از ميان قوم. در حالي كه اين برگزيدن و بهترين شدن از روي اراده و اختيار است.

«عبده المنتجب» يعني بهترين بندگان خداوند و برگزيده ترين آنها يعني رسول گرامي اسلام صلي الله عليه وآله، بنده مخلص و مطلقي است كه خداوند او را برگزيده و تمام حجاب هاي ميان خود و او را برچيده و او را به نهايت درجه ايي كه براي ممكن الوجود مقدّر بوده، بالا برده است و آن چنان وي را به خود نزديك نمود، كه دو «قوس» بيشتر با خداوند فاصله نداشت.

«فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَي». [5] .

تا آنكه فاصله او (با پيامبر) به اندازه فاصله دو كمان يا كمتر بود.

«مرتضي» به معني برگزيده و پسنديده شده است.

در اينجا زائر شهادت مي دهد كه پيامبر اكرم - حضرت محمّد صلي الله عليه وآله -، بنده برگزيده شده از ميان بندگان خداوند است و خداوند او را براي «رسالت» پسنديده است و او رسولي است كه پسنديده شده خداوند گرديده است.

شهادت بر رسالت پيامبر صلي الله عليه وآله بدان خاطر است كه زائر اعتقاد خود را بيان نمايد كه:



[ صفحه 128]



اگر كمالاتي براي ائمّه عليهم السلام ذكر مي شود، آنان وارثان و پرورش يافتگان مكتب رسول خداوند عليهم السلام و فرزندان و عترت او هستند.