يعني امامان در نزد خداوند متعال، داراي قرب و نزديكي معنوي هستند و جايگاهي بلند در نزد خداوند دارند. به گونه اي كه هيچ فرشته مقرب و پيامبر مرسلي به مقام آنان نمي رسند، جز حضرت محمّد صلي الله عليه وآله كه داراي قربي والاتر و فراتر از همه معصومين است.

قرب و نزديكي خداوند به بندگان گاهي قاهرانه است. يعني خداوند به همه بندگان نزديك است. همان گونه كه خود مي فرمايد:

«نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ». [1] .

ما به او از رگ قلبش نزديك تر هستيم.

گاهي نيز مشتاقانه و به اشتياق بنده صورت مي گيرد. همان گونه كه خداوند مي فرمايد:

«وَ إِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ...». [2] .

و هنگامي كه بندگانم از تو درباره من سؤال كنند، پس (بگو) من نزديكم، دعاي دعاكننده را به هنگامي كه مرا مي خواند، پاسخ مي گويم....

مهم آن است كه انسان بتواند خود را مشتاقانه به جوار قرب الهي برساند و هر چه بيشتر به او نزديك گردد و از اين قرب كه مايه كمال است، بهره اي بيشتر و شرافتي، افزون تر بَرَد. چون قرب قاهرانه، براي همه موجودات يكسان وجود دارد و براي انسان بهره معنوي فراهم نمي كند.

ائمّه معصومين عليهم السلام در اوج قرب مشتاقانه الهي قرار دارند.



[ صفحه 134]