«متّقون» جمع «متّقي» و در زبان فارسي به تقواپيشه، پارسا، پرهيزكار و پروا پيشه كننده ترجمه شده است. [1] .

در حالي كه «تقوي» مصدر از ماده «وقي» مي باشد و آن عبارت است از دفع كردن خطر از چيزي، به وسيله چيز ديگر و نگهداري و محافظت از آن.

راغب اصفهاني مي گويد: «تقوا عبارت است از قرار دادن نفس در نگهداري از آنچه مي ترسند.» سپس گفته: «تقوا در عرف شرع، حفظِ نفس از اموري است كه شخص را به گناه وا مي دارد». در حديثي پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله مي فرمايند:

«اِتَّقُوا النَّارَ وَ لَوْ بِشَقِ تَمْرَةٍ». [2] .

دفع كنيد آتش قيامت را (بنابر ترجمه اوّل) و نگهداري كنيد نفس خود و حفظ كنيد خود را از آتش قيامت (بنابر ترجمه دوّم) ولو به اندازه يك خرما.

ائمّه اطهار عليهم السلام كساني هستند كه نه تنها خطرات معنوي را از خود دفع نموده و نفس خويش را از گناهان به دور داشته اند، بلكه مسلمانان را امر و وصيت به تقوا مي نمايند.