«ارادة» از ريشه «رَوَد» به معني طلب همراه با اختيار و انتخاب است.

اراده خداوند بر دو قسم است:

1 - «اراده تكويني» كه خداوند مستقيماً كاري يا چيزي را كه طلب مي نمايد، همانگاه صورت مي گيرد.

«إِنَّمَآ أَمْرُهُ إِذَآ أَرَادَ شَيْئًا أَن يَقُولَ لَهُ كُن فَيَكُونُ». [1] .

همانا فرمان او چنين است كه وقتي چيزي را اراده كند، تنها به او مي گويد: موجود باش، آن نيز بي درنگ موجود مي شود.

2 - «اراده تشريعي» كه خداوند در مقام قانون گذاري قرار مي گيرد و حكم هر كاري را به بندگان خود اعلام مي دارد كه اين كار حرام، حلال، واجب، مستحب و... است. و



[ صفحه 138]



انجام يا ترك آن كار را از مردم مي خواهد از اين روي، بعضي از افراد اراده و طلب خداوند را امتثال كرده و برخي در پي عصيان برآمده، با اراده و طلب خداوند مخالفت مي ورزند. در نتيجه اراده تشريعي خداوند، توسّط گروهي تحقّق مي يابد و توسّط گروهي تخلّف مي شود.

ائمّه اطهار عليهم السلام، عامل و عمل كننده به اراده تشريعي خداوند، بدون هيچ شرط و شروطي بوده، به فرمان هاي الهي دائماً عمل مي نمايند.

از طرف ديگر اعمال و رفتار ائمّه عليهم السلام موافق با اراده خداوند متعال است. بلكه ايشان اراده اي جز اراده خداوند نداشته و اراده آنها همان اراده خداوند است.