امامان معصوم عليه السلام آن چنان انصار و ياوران دين خداوند بوده و هستند كه در راه اعتلاي دين خدا و باقي ماندن «كلمة اللّه» از تمام هستي خود گذشتند و جان خود و فرزندان و ياوران خود را در اين راه به خداوند تقديم نموده و هيچ گاه زير بار ظلم نرفتند و همگان به درجه رفيع شهادت رسيدند و شعاري جز اعتلاي دين نداشتند.

مصعب بن عبداللّه مي گويد: آن گاه كه مردم، امام حسين عليه السلام را احاطه كردند، حضرت بر اسبش سوار و از مردم خواست به او گوش فرادهند. او خداوند را حمد و ثنا كرده، سپس فرمود:



[ صفحه 156]



«... اَلا وَ اِنَّ الدَعي ابنُ الدَعي قَد تَرَكَني بَيْنَ السِلَّةِ وَ الذَلَّةِ وَ هيهاتْ لَهُ ذلِك منّي، هَيْهات مِنَّا الذِلَّة اَبَي اللّهُ ذلك لَنا وَ رَسولهِ وَ المُؤمِنُونَ و حُجُورٌ طَهُرَت و حُدُودٌ طابَتْ ان يُؤثر طاعَةَ اللِّئامِ عَلي مَصارِعِ الكِرامِ». [1] .

... هان (ابن زيادِ) حرام زاده فرزند حرام زاده، مرا ميان درگيري و خواري مخيّر كرده است. هيهات از من كه چنين كنم! هيهات از ما كه تن به خواري سپاريم! خدا و رسول او و مؤمنان و مادران و پدران پاكمان اِبا دارند از اينكه فرمان برداري از پَستان را بر مرگي بزرگوارانه برگزينيم.