ائمّه اطهار عليهم السلام، نام اعظم خداوند را مي دانند.

قال الامام علي الهادي عليه السلام: «اِسمُ اللّهِ الاَعْظَم ثَلاثَةُ و سَبْعُونَ حَرفاً، كانَ عِنْدَ آصف حَرْفٌ فَتَكَلَّم بِه فَانخَرَقَتْ لَه الاَرضُ فيما بَينَهُ و بَينَ سَباءٍ فتَناوَلَ عَرْش بِلْقَيْس حَتَّي صَيَّرَهُ اِلي سُلَيْمان، ثُمَّ اِنْبَسَطَتْ الاَرضُ في اَقلَّ مِن طَرْفَة عَينٍ و عِندَنا مِنْهُ اِثنان و سَبْعُونَ حَرْفاً، وَ حَرفٌ عِندَ اللّهِ مُستأثِرٌ، بِه في عِلمِ الغَيبِ». [1] .

امام هادي عليه السلام فرمودند: اسم اعظم خداوند هفتاد و سه حرف دارد كه آصف تنها يك حرف از آن را مي دانست و آن را بر زبان جاري ساخت و زمينِ ميان او و سرزمين سَباء شكافته شد و تخت بلقيس را گرفت و آن را به سليمان رساند و سپس زمين در مدّتي كمتر از يك چشم برهم زدن هموار گشت ولي نزد ما هفتاد



[ صفحه 159]



و دو حرف موجود است و خداوند يك حرف را در علم غيب به خود اختصاص داده است (و هيچ كس از آن اطّلاعي ندارد).