امام عليه السلام به تمام زبان هايي كه مردم با آن سخن مي گويند، واقف بوده، مي تواند همان گونه و به همان لهجه و با فصاحت كامل سخن بگويد. هم اكنون دانشمندان زبان شناس در يك گزارش، تعداد زبان هاي زنده جهان را بين دو هزار و پانصد تا پنج هزار زبان تخمين زده اند. [1] كه امام همه آن ها را مي داند و قادر است با آن زبان ها سخن بگويد.

ابوبصير مي گويد: خدمت امام كاظم عليه السلام بودم كه مردي از اهالي خراسان بر ما وارد شد. او با امام با سختي به زبان عربي سخن گفت و امام پاسخ او را به زبان فارسي داد. مرد خراساني به امام عرض كرد: قربانت گردم! به خدا سوگند، آنچه مانع از اين شد كه با تو به زبان فارسي سخن بگويم، اين بود كه گمان مي كردم تو زبان فارسي را نيكو نمي داني. امام فرمود:

«سبحان اللَّه! إِذا كُنتُ لا اَحسَنُ اجيبَكَ فَما فَضْلي عَليكَ؟ ثُمَّ قالَ لي: يا ابا محمّدٍ، إِنَّ الاِمامَ لا يَخفي عَليه كَلامُ اَحَدٍ مِنَ النَّاسِ وَ لا طَيْرٍ وَ بَهيمَةٍ و لا شي ءٍ فيهِ الرُّوح، فَمَنْ لم يَكنْ هذهِ الخِصالُ فيه فَلَيسَ هُوَ بِإِمامٍ». [2] .

سبحان اللّه! اگر من نمي توانستم به خوبي پاسخ تو را دهم، ديگر فضل من بر تو در چه بود؟ سپس به من فرمود: اي ابومحمّد! سخن هيچ يك از مردم يا پرندگان يا چرندگان و نه هيچ جانداري، بر امام پوشيده نيست. هر كه اين ويژگي ها را نداشته باشد، امام نيست.



[ صفحه 160]