«بذل» به معني بخشش چيزي كه بخشنده براي آن ارزشي قائل نيست. به خلاف «هبه» كه بخشش شي ء است كه در گمان بخشنده، ارزشمند است. بعضي «بذل» را نگهداري نكردن از شي اي كه براي آن ارزشي قائل نيستند، معني نموده اند.

«مرضاة» به معني خوشنودي و خوشايندي است.

در اين فراز به امامان معصوم عليهم السلام عرضه مي داريم: شما در راه رضايت و خوشنودي و خوشايندي خداوند تعالي، براي جان هاي خود ارزشي قائل نبوديد و آن را (كه با ارزش ترين جان هاي عالميان است) در طبق اخلاص قرار داده، به او بذل نموديد و اصولاً ائمّه هُدي عليهم السلام در برابر رضوان و رضايت الهي كه «اكبر» و «فوز عظيم» است،



[ صفحه 178]



ارزشي براي جان خود قائل نبودند. [1] . چرا كه رضايت آنان همان رضايت و خوشنودي خداوند است.

قال الحسين عليه السلام: «رِضا اللّه رِضانا اَهل البَيت». [2] .

امام علي عليه السلام فرمودند: رضايت و خوشنودي خداوند همان رضايت و خوشنودي ما اهل بيت است.

لذا امام حسين عليه السلام در آخرين لحظات زندگي پس از آن همه مصيبت ها كه در كربلا ديده است، مي گويد:

«(إلهي) رضاً بِقَضائك و تَسْليماً لاَمرك لا مَعبود سِواك». [3] .

(خداوندا) راضي به قضاي تو (و مقدّراتت) هستم و در برابر امر و فرمان تو تسليمم و هيچ معبودي جز تو ندارم.

بنابراين چون رضايت خداوند را خواستارند، جانشان را در آن راه بذل مي نمايند.

«و بَذَلَ مَهْجَتَهُ ليستقِذَ عِبادِك مِن الجَهالَة و حيرَة الضَّلالة». [4] .

و (امام حسين عليه السلام) در راه تو بذل جان نمود تا بندگان تو را از ناداني و جهالت و سرگرداني در گمراهي نجات دهد.