«تدعون» از ماده «دعي» به معني دعوت كردن و فراخواني نمودن است.

«تدلون» از ماده «دل» به معني دلالت نمودن و راهنمايي كردن است.

يعني شما ائمّه اطهار عليهم السلام، مردم را به سوي خداوند دعوت كرده و همان گونه كه پيامبر مردم را دعوت به سوي راه خداوند مي نمود، شما نيز آنان را به راه پيمودن در مسير حق فرا مي خوانيد.

«ادْعُ إِلَي سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جَادِلْهُم بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ». [1] .

(اي پيامبر) مردم را حكمت و اندرز نيكو به سوي پروردگارت دعوت نما و با آنها به طريقي كه نيكوتر است استدلال كن.

از آنجايي كه ائمّه اطهار عليهم السلام جانشينان پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله هستند، آنان نيز همچون پيامبر بر خداوند دلالت و راهنمايي مي نمايند. دلالت نمودن و دعوت كردن امامان معصوم بر خدا و به سوي او، گاهي به قول و گفتار (حكمت علميّه) است، و گاهي به افعال و اعمال و حسن خلق (حكمت عمليّه) است.

ظرافتي كه در اين فراز به كار رفته در آن است كه نفرموده «تَدْعُون إلي اللّه و تَدُلُّونَ



[ صفحه 231]



عليه» بلكه «الي اللّه» و «عليه» مقدم بر دعوت و دلالت قرار گرفته كه افاده حصر دهد و گوياي اين مطلب باشد كه در همه حالات، ائمّه عليهم السلام به سوي خداوند دعوت نمودند و بر او دلالت كردند و هيچ گاه از اين وظيفه كوتاهي نكرده، از اين مطلب غفلت نورزيده اند.