«سَعد» از ماده «سَعْد» و به معني «نيك بخت شدن» و «فراهم بودن اسباب نعمت» است. در مقابلِ «شقي» كه به معني «بدبخت شدن» و «فراهم بودن اسباب گرفتاري و مجازات و بلا» است.

«والي» از ماده «ولي» و در اصل به معني نزديكي و عدم جدايي است. به همين



[ صفحه 239]



مناسبت، به سرپرست و مربّي انساني كه نياز به تربيت و سرپرستي دارد، «وليّ» گفته مي شود. همچنين به مولا و كسي كه پيروي او لازم است نيز، «وليّ» اطلاق مي گردد. همچنين به دوست و رفيق صميمي نيز «وليّ» گفته مي شود.

در اين فراز مي گوييم هر كس شما را دوست بدارد و از شما پيروي نمايد سعادتمند و نيك بخت گرديده است، چرا كه سعادتمند شدن در اين دنيا و قيامت و همچنين بدبخت گشتن در دو عالم، چيزي جز نتيجه اعمال، كردار، گفتار و نيّات انسان در دنيا نيست. لذا هر كس امامان هدايت عليهم السلام را دوست داشت و از آنها پيروي كرد، سعادتمند در هر دو عالم است.

اين سعادت در دنيا، با هدايت ائمّه اطهار عليهم السلام و فراهم بودن اسباب نعمت هاي معنوي است و در وقت جان دادن، با ملاقات ائمّه معصومين عليهم السلام سعادت او تكميل مي گردد.

قال علي عليه السلام: «يا حار همدان مَن يمت يرني». [1] .

امام علي عليه السلام (به حارث همداني) فرمودند: اي حارث، هر كس بميرد مرا خواهد ديد.

پس چنين شخصي در قيامت نيز سعادتمند است، چرا كه بهشتْ مشتاقِ زيارت اوست.

قال رسول اللّه صلي الله عليه وآله: «انّ الجَنَّة لَتَشْتاق و يَشْتَد ضُوؤَها لاَحِبّاء علي عليه السلام... و ان النّار لتغيظ و يشتد زَفيرها عَلي اعداء علي عليه السلام...». [2] .

پيامبر خدا صلي الله عليه وآله فرمود: همانا بهشت اشتياق دارد و شديد مي گرداند نور خود را براي محبّان و دوستان علي عليه السلام... و آتش دوزخ خود را غليظ مي گرداند و شديد مي كند فرياد و خشم خود را، بر دشمنان علي عليه السلام....



[ صفحه 240]