«هلك» به معني نابودي، نيستي و فاني شدن است.

«عادا» از ماده «عدو» به معني تجاوز و از حد گذشتن مي باشد. لذا به دشمنْ كه از حدود خود تجاوز كرده، به حريم ديگران وارد مي شود، «عدوّ» گفته مي شود.

در اين فراز مي گوييم: هر كس از حدود شما امامان هدايت عليهم السلام تجاوز نمايد و با شما دشمني كند، در دنيا و آخرت نابود و فاني مي گردد.

هلاكت دشمنان ائمّه اطهار عليهم السلام در دنيا به آن است كه آنها لذّتي از انسانيّت خود نخواهند برد و در شقاوت شيطاني خود اسير گشته اند و در آخرت نيز هلاكت نصيب آنهاست و هميشه گرفتار دوزخ هستند و نجاتي براي آنان نيست.

قال الباقر عليه السلام: «لَوْ ان كلّ ملك خلقه اللّه عزَّ و جلَّ و كُلّ نبيّ بَعَثَهُ اللّه و كلّ صديق و كل شهيد شفعوا في ناصب لَنا اَهل البَيتِ اَن يَخْرجه اللّهُ عزَّ و جلَّ مِن النَّارِ ما اخرجه اللّه ابدا و اللّه عزَّ و جَلَّ يقول في كِتابِه «مَّاكِثِينَ فِيهِ أَبَدًا» [1] . [2] .

امام باقر عليه السلام فرمودند: اگر تمامي فرشتگاني كه خداوند عزّ و جلّ، آفريده و تمامي پيامبراني كه خداوند مبعوث داشته و تمامي صادقان و تمام شهيدان، شفاعت دشمن ما اهل بيت را نمايند كه خداوند او را از آتش دوزخ برهاند، خداوند عزّ و جلّ او را لحظه اي از آتش نجات نخواهد داد، و خداوند عزّ و جلّ در قرآن فرموده: «هميشه در آن ماندگار هستند».