«خاب» در اصل از «خَيْبَة» گرفته شده و به معني «نرسيدن به مطلوب و محروم شدن و زيانكار گشتن» است كه همان «نااميدي» مي باشد.



[ صفحه 241]



«جحد» به معني منتهاي تلاش و كوشش است كه انسان با فكر، مال، اعضا و جوارح بدن، تلاشي را انجام دهد. اين تلاش گاهي در راه خداست و تلاش گر «مجاهد في سبيل اللّه» است و گاهي در راه طاغوت كه به آن «جحود» گفته مي شود و آن «انكار بعد از معرفت» است.

در اين فراز مي گوييم هر كس، شما امامان معصوم عليهم السلام را انكار كرد، نوميد گشته و به مطلوب خود نخواهد رسيد و زيانكار شده است.

قال الصادق عليه السلام: «نَزَلَ جِبرئيل عَلي النَّبيّ صلي الله عليه وآله فَقال: يا محمَّدُ السَلامُ يَقرئُكَ السلام و يقول: خلقتُ السَموات السَبع و ما فيهن و الاَرضين السَبع و مَن عليهن و ما خَلقتُ موضعاً اَعظَم مِن الرُّكن و المَقام و لَو اَنَّ عبداً دعاني هناك منذ خلقت السَموات و الاَرضين، ثُمَّ لقيني جاحداً لِوِلاية عَلي لَاكببته في سَقَرٍ.» [1] .

امام صادق عليه السلام فرمودند: جبرئيل بر پيامبر نازل شد و گفت: اي محمّد، خداوند ترا سلام رساند و گفت: آسمان هفت گانه و آنچه در آن است را آفريدم و زمين هفت گانه و هر چه بر آن قرار دارد را خلق نمودم و نيافريدم مكاني را بهتر از ركن و مقام. حال اگر بنده اي تمام مدت خلقت آسمان و زمين، مابين ركن و مقام مرا بخواند و روز قيامت مرا ملاقات نمايد و منكر تو و ولايت علي عليه السلام باشد، او را به پايين ترين درجه جهنّم پرتاب مي كنم.