«لجأ اليكم» يعني پناه آورد به سوي شما و شما را مَلْجَأ و پناه خود قرار داد و به شما اعتماد و استناد كرد.

در اين فراز به حضور ائمه اطهار عليهم السلام عرضه مي داريم: «هر كس شما را مَلْجأ و پناه خود قرار داد، از تمام عذاب ها و بلاهاي الهي كه از غضب او نشأت مي گيرد، ايمن مي باشد.» چرا كه پناه آورنده به آنها مشمول الطاف خاصّ ائمّه معصومين عليهم السلام مي گردد، همان گونه كه همگان مشمول الطاف عام آنها قرار گرفته اند. در احاديث فراواني مي خوانيم ائمّه اطهار عليهم السلام همانند ستارگان آسمانِ امان براي اهل زمين هستند.

كَتَبَ محمّد بن ابراهيم إلي ابي عبداللّه عليه السلام: أَخْبرنا ما فَضْلَكم أَهْل البَيْت فَكَتَبَ إليه ابو عبداللّه عليه السلام: «انَّ الكَوْكب جعلت في السَّماء اَماناً لاَهل السَّماء فَإذا ذهبت نُجُوم السَّماء جاء أَهل السماء ما كانوا يوعدون و قال رسول اللّه صلي الله عليه وآله: جُعل اَهل بَيْتي اماناً لاُمَّتي فاِذا ذهب اَهْل بَيْتي جاء امّتي ما كانُوا يوعدون». [1] .

محمّد بن ابراهيم نامه اي به امام صادق عليه السلام نگاشته، در آن نامه نوشت: ما را



[ صفحه 244]



باخبر سازيد كه فضيلت و برتري شما خاندان پيامبر چيست؟ امام عليه السلام در جواب او نوشتند: همانا ستارگان آسمان، امانِ اهل آسمان قرار داده شده اند. پس اگر ستارگان رو به خاموشي روند، اهل آسمان آمده، گلايه مي كنند كه به چه چيزي ما را وعده داده ايد (در حالي كه امان نداريم)؟

و پيامبر صلي الله عليه وآله فرمودند: خاندان من، امانِ اهل زمين هستند. پس اگر آنها نباشند، امّت من آمده، گلايه مي كنند به چه چيزي ما را وعده داده ايد (در حالي كه امان نداريم).