در اين فراز به ائمّه عليهم السلام اظهار مي داريم: هر كس با شما محاربه و جنگ نمايد، به خداوند شرك ورزيده و براي او شريك قائل شده و مشرك گرديده است.

شرك ضد توحيد و يگانه پرستي است و هر كس براي خداوند در مراتب توحيدِ ذات، افعال، صفات و توحيد در عبوديّت شريكي قائل باشد، به خداوند شرك ورزيده است. پس اعتقاد به قدرت غير خداوند كه همان قدرت هاي موهوم و خيالي است و بندگي آن قدرت هاي پوشالي كه همانند سراب است مي باشد، شرك است.

قدرت هاي پوشالي و خيالي، گاهي در نفس اماره انسان تجلّي مي يابد و گاهي مانند بت هاي سنگي و اشياي خارجي خودنمايي مي كند و گاهي طاغوت هاي هر زمان در برابر



[ صفحه 252]



خداوند صف آرايي كرده، قدرت پوشالي خود را به رخ ديگران مي كشانند. پس اعتقاد به هر يك از اين قدرت هاي سه گانه و پيروي از آنان، شرك است و كسي كه با ائمّه معصومين عليهم السلام محاربه و جنگ نمايد، در واقع از طاغوت زمان پيروي كرده و همراه آنان به جنگ با امامان برخواسته، از خداوند اطاعت ننموده و از طاغوت اطاعت كرده و مشرك گرديده است.

اگر محاربه با امام معصوم عليه السلام از روي علم و آگاهي باشد و حقّ امام معصوم عليه السلام را بشناسد و با او به جنگ برخيزد، علاوه بر متابعت و اطاعت از طاغوت، اطاعت از هواي نفس خويش نيز نموده و قدرت خياليِ هواي نفس را بر قدرت حقيقيِ خداوند، مقدّم داشته است. پس محاربِ جاهل يك شرك ورزيده و محارب دانا، دو شرك؛ شرك طاغوت و شرك نفس اماره.

از سوي ديگر محاربه با امامان معصوم عليهم السلام پس از انكار مقام آنان صورت مي گيرد و انكار مقام آنها مساوي با انكار مقام رسالت و توحيد است. چرا كه توحيد در عبادت وقتي صورت مي گيرد كه عبادت، خالصانه و صحيح انجام پذيرد و عبادت بدون اقرار به ولايت مورد قبول و پذيرش الهي نيست. پس محارب با امام، توحيد در عبادت را انجام نداده و مشرك گرديده است.

در احاديث فراواني محاربه و جنگ با ائمّه معصومين عليهم السلام، جنگ با پيامبر صلي الله عليه وآله معرفي شده است.

قال رسول اللّه صلي الله عليه وآله: «اَلا أَنَّ عَليًّا منّي و أَنَا مِنْه فَمَن حاده فَقْد حادني و مَنْ حادَني فَقَد اَسْخَطَ اللّه عزّ و جلّ. ثم قال: يا عَلي حَرْبُك حَرْبي و سَلْمُك سلمي و أنتَ العَلَمُ بيني و بين اُمَّتي». [1] .



[ صفحه 253]



پيامبر صلي الله عليه وآله فرمودند: آگاه باشيد، همانا علي از من است و من از او. پس هر كه با او ستيز نمايد با من ستيز كرده و هر كه با من ستيز نمايد، خداوند را به خشم آورده است. سپس به علي فرمودند: اي علي، جنگ با تو، جنگ با من است و تسليمِ دستورات تو شدن، تسليم دستورات من شدن است. تو عَلَم و پرچم بين من و امّت من هستي.

در حديث ديگري پيامبر صلي الله عليه وآله، محاربه با خود را نيز محاربه با خداوند دانسته است.

قال رسول اللّه صلي الله عليه وآله: «يا ابن عباس ولايَتهم ولايتي و ولايتي ولاية اللّه و حَربهم حَرْبي و حَرْبي حَربُ اللّه و سِلْمُهُم سِلْمي و سِلمي سِلْمُ اللّه». [2] .

پيامبر صلي الله عليه وآله (به ابن عباس) فرمودند: ابن عباس، قبول ولايت آنها ائمّه معصومين عليهم السلام، قبول ولايت من است و ولايت من، ولايت خداوند است و جنگ با آنها جنگ با من است و جنگ با من، جنگ با خداوند است و سر تسليم در برابر اينها فرود آوردن، تسليم گشتن در برابر فرمان من و تسليم در برابر من، تسليم فرمان خدا شدن است.

پس كسي كه با امام جنگ نمايد، با خداوند جنگ كرده و هيچ كس جز كافر و مشرك با خداوند نمي جنگد.