وقتي زائر علم پيدا كرد به اينكه امامان معصوم عليهم السلام حق هستند و هميشه همراه حق بوده و از حق جدا نمي گردند، علم پيدا مي كند كه كلام و گفتار آنان نيز حقّ و حقيقت و صواب است و نبايد از آن جدا گردد. لذا گفتارشان را پذيرا مي گردد.

عن محمّد بن مسلم قال: سمعت اباجعفر عليه السلام يقول: «لَيْسَ عِنْد أحدٍ مِنْ النّاس حقٌّ و لا صَوابٌ و لا اَحدٌ مِن النّاسِ يقضي بقَضاءِ حَقٍّ إلّا ما خَرَجَ مِنّا اَهْل البيت». [1] .

محمّد بن مسلم مي گويد: از امام باقر عليه السلام شنيدم كه فرمودند: نزد هيچ كس از مردم حقّ و صواب وجود ندارد و هيچ يك از مردم قضاوت به حق نمي نمايند، مگر آنچه از ما فرا گرفته باشند.

ائمّه عليهم السلام نيز مردم را به فراگيري و پذيرش اين گفتارِ حق دعوت مي نموده، آنان را ترغيب به طرح و بازگويي سؤالات خويش و فهميدن كلام حق مي نمودند و علم صحيح كه مبداء گفتار حق است را فقط منحصر در خود مي دانستند.

قال ابوجعفر عليه السلام «لسلمة بن كهيل» و «الحكم بن عتيبة»: «شَرِّقا و غَرِّبا فَلا تَجدان عِلْماً صَحيحاً إلّا شَيْئاً خَرَجَ مِنْ عِنْدَنا أهل البَيْت». [2] .

امام باقر عليه السلام به «سلمه» و «حكم» فرمودند: در شرق عالم و غرب عالم سير كنيد، هيچ علم صحيحي را نمي يابيد، مگر آنچه از نزد ما اهل بيت بيان شده باشد.