«وَ لَوْ كُنتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ». [1] .

و اگر سنگ دل بودي (و عاطفه نداشتي)، از اطرافت پراكنده مي شدند.

روشن است كه منظور از «قلب» در اين فراز، معاني اوّل و دوّم است. يعني زائر اقرار مي نمايد عقل و فكر من و از طرفي روح و جان من، در برابر شما امامانِ معصوم عليهم السلام تسليم است. و قلبي كه تسليم اوامر ائمّه معصومين عليهم السلام شد، «قلب سليم» است.

قرآن كريم بعضي از قلوب را به عنوان قاسيه (قساوتمند) توصيف كرده است. [2] و گاه قلوبي را بيمار معرفي مي كند. [3] و قلب هايي را به عنوان ناپاك خوانده [4] و در بعضي از آيات، قلب ها را مُهر خورده توصيف كرده [5] و در مقابل آنها قلب سليم را مطرح كرده است. [6] قلب سليم قلبي است كه جز محبّت خداوند و اولياي الهي در آن نباشد و تسليم امر خدا و رسول او و اولي الامر باشد.

شيعه آنچنان تسليم امام است كه در تمام حركات و سكنات، تابع امام معصوم مي باشد. چرا كه شيعه از امام است و امام از او.



[ صفحه 325]



عن مفضل قال: قال صادق عليه السلام: «يا مفضّل شيعتنا منّا و نَحْن مِنْ شيعتنا، أ ماتري هذه الشَمْس أين تبدو؟ قلت: مِنْ مَشْرق. قال: وَإلي أين تعود؟ قلت: إلي مَغْرب قال: هكذا شيعَتنا مِنّا بدؤا و إلينا يعودون». [7] .

مفضل مي گويد: امام صادق عليه السلام به من فرمودند: اي مفضل، شيعيان ما از ما هستند و ما از آنها. (سپس اشاره به آسمان كرده، فرمودند) آيا اين خورشيد را مي بيني از كجا سر برآورده؟ عرض كردم: از مشرق. فرمودند: به كجا مي رود؟ گفتم: به سوي مغرب. فرمودند: همين گونه شيعيان ما از ما سر برآوردند و به سوي ما سير مي نمايند.