«ذَلَّ» از ماده «ذُلَّ» و «ذِلَّة» به معني خوار و بي قدر شدن و نيز به معني رام و متواضع گرديدن آمده و نقطه مقابل «عزّت» است.

اين فراز بيانگر تواضع تمامي اشيا و آفريده شدگان در برابر امامان عليهم السلام و براي ايشان است.

شايد چهار فراز اخير كه بيانگر تواضعِ شرافت مندان و به مشقّت انداختن متكبّران و فروتني گردنكشان و خواري و رامي تمامي اشيا است، حكايت روز رستاخيز باشد كه در برابر عظمت آنها در صحراي محشر، تمامي افراد چه مؤمن و كافر و منافق از انسان ها گرفته تا جنّ ها و حتّي تمامي آفريده شدگان و اشيا، سر تسليم و تواضع فرود مي آورند. حضور آنان در صحراي محشر چنان با عظمت است كه توصيف ناشدني بوده، همه را به حيرت وادار مي نمايد.

در چهار فراز اخير، از آنجايي كه زائر، تواضع و سرافكندگي و ذلّت را در وادي محشر حتمي مي دانسته، از فعلِ ماضي كه بيانگر «وقوع حتمي» است، استفاده نموده.