«الأَسْماء» جمعِ «اسم» كه از ماده «سُمو» به معني بلندي و ارتفاع گرفته شده است و اين كه به هر نامي «اسم» گفته مي شود، به خاطر آن است كه مفهوم آن بعد از نام گذاري، از مرحله خفا و پنهاني به مرحله بروز و ظهور رسيده، به بلندي رتبه مي رسد و يا به خاطر آن است كه لفظ با نام گذاري معنا پيدا مي كند و از مهمل بودن و بي معنايي درمي آيد و علّو و ارتفاع مي يابد. پس هم شي ء علّو مي يابد و هم كلمه ارتفاع پيدا مي كند.

لذا خداوند داراي عظيم ترين نام هاست. چون خود عظيم مي باشد، نام او نيز عظمت گرفته است. در دعاهاي امام سجّاد عليه السلام آمده است:

«إِلَهِي أَسْأَلُكَ... بِاسْمِكَ الْعَظِيمِ الَّذِي أَمَرْتَ رَسُولَكَ أَنْ يُسَبِّحَكَ بِهِ». [1] .

خداي من... به آن نام بزرگت كه پيامبرت را فرمان دادي كه تو را با آن تسبيح گويد، از تو مي خواهم كه بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستي.



[ صفحه 402]



«يَا مَنْ لَهُ الْأَسْماَءُ الْحُسْنَي». [2] .

اي كسي كه نيكوترين نام ها براي اوست.

پس خداوند داراي نيكوترين نام ها است.

منظور از اين فراز آن است كه با آنكه مقام شما ائمّه اطهار عليهم السلام بسيار رفيع است، ولي خداوند بر همه منّت گذارده و به همه زمينيان اين توفيق را داده كه اسم هاي نوراني و آخرتي شما را در بين اساميِ دنيايي خود مشاهده نمايند.