«اَرْواح» جمع «روح» و به معني «نَفَس» است. اگر روح انسان كه گوهر مستقل



[ صفحه 403]



مجرّدي است، به اين نام نامگذاري شده به خاطر آن است كه از نظر تحرّك و حياطآفريني و ناپيدا بودن همچون نَفَس است.

روح ائمّه اطهار عليهم السلام داراي خصلت هايي بوده كه هيچ روح ديگري چنين ويژگي هايي را نداشته است. براي نمونه، روح آنها به حقايق عالم و به تمام جزئيات دنيا و اخبار آينده و احوال قيامت علم داشته است و از طرفي خداوند آنان را بر تمامي اتّفاقاتي كه در هر گوشه عالم رخ مي دهد، واقف كرده است و روح امام بايستي اين چنين باشد.

قال ابوجعفر عليه السلام: «اللّه اَجلّ و اَعزَّ و اَكْرم مِنْ أن يفرض طاعة عَبدٍ يحجب عَنه عَلْم سَمائه و اَرْضه. ثمّ قال: لا يحجب ذلك عَنه». [1] .

امام باقر عليه السلام فرمود: خداوند بزرگ تر و گرامي تر و ارجمندتر از آن است كه فرمانبريِ بنده اي را واجب كند كه بر اتّفاق هاي آسمان و زمين آگاه نباشد. سپس فرمود: اينها بر او پوشيده نيست.

يعني امامي كه فرمانبري اش از طرف خداوند واجب شمرده شده، بايد بر اسرار زمين و آسمان واقف بوده و روح او بر همه امور مطّلع باشد و خداوند چنين روح بلند و ملكوتي را در بين روح هاي دنيايي مردم قرار داده است.