سرچشمه سخن و كلام هر كس، از علم و حكمت او است و وقتي كسي عالم باشد و از تمامي خطاها چه در گفتار و چه در كردار به دور باشد و در امورات و سخنان خود دچار هيچ گونه فراموشي نشود، تمامي سخنانش حكيمانه و از روي تدبير و تدبّر است. حال اگر علم كسي به علم خداوند پيوند خورد، علم او به نور پيوسته. چرا كه خداوند نورِ آسمان و زمين است. [1] پس علم او نيز نور گشته و سخنان او كه برخاسته از علم اوست، نورانيّت مي يابد.

ائمّه اطهار عليهم السلام معادن، گنجواره ها و ظرف هاي گرانمايه علم الهي هستند. آنها آنچنان در علوم سير نموده اند كه راسخان علم و زنده دارندگان علم و دانش گرديده اند. [2] .

پس امامي با اين ويژگي ها، سخن و كلامش كه برخاسته از علومش است، نور و فوق نور است، ولي مردم تحمّل نورانيّت كلام آنان را نداشتند. لذا امام با مردم در خورِ عقل هاي آنان سخن مي گفت.