منظور آن است كه امام به چيزي امر نمي كند، مگر آنكه در آن هدايت و صلاح است



[ صفحه 413]



و تمامي اوامر و نواهي صادره از معصوم، رشددهنده مي باشد. همان گونه كه تمامي دستورات طبيب و پزشك معالجِ مريض كه براي درمان مرض، صادر مي شود و داروهاي تجويز شده او، مداواكننده مريض است.