«عادة» به معني خوي، رسم و عادت است.

امام در اعطاي احسان و نيكي به ديگران، هيچ گاه به اين مطلب كه گيرنده احسانْ دوست و از محبّان آنهاست يا مخالف ولايت و امامت ايشان مي باشد، توجّهي نداشته و به همه حتّي به كافران نيز نيكي و احسان مي نمودند.

امام علي عليه السلام به قاتل خود - ابن ملجم - آنچنان رسيدگي مي كرد و دستور داده بود كه مبادا به او در زندان بد بگذرد، كه گويي او ميهمان عزيز و از پيروان آن حضرت است.

امام حسن عليه السلام به صورت ناشناس به درب منازل فقراي مدينه مي رفت و براي آنان طعام مي برد. بعضي از كساني كه مورد اطعامِ امام قرار مي گرفتند، از ياران بني اميّه و كساني بودند كه در روز به امام توهين ها مي كردند و شب هنگام بدون آنكه آورنده طعام را بشناسند، مورد اطعام امام قرار مي گرفتند.

اين رسم و خلق و خوي برگرفته از همان رسم الهي مي باشد. رسم خداوند، احسان به همه، حتّي به گناهكاران است.



[ صفحه 416]



«عَادَتُكَ الْإِحْسَانُ إِلَي الْمُسِيئِينَ». [1] .

خداوندا رسم تو احسان نمودن به گنهكاران است.

آن چنان احسان و نيكي خداوند فراوان است كه او را به نيكي توصيف مي نماييم.

«فَتَبَارَكْتَ أَنْ تُوصَفَ إِلَّا بِالْإِحْسَانِ». [2] .

پس والاتر از آني كه جز به احسان وصف شوي.