«سَجِيّة» همان غريزه و طبيعت دروني انساني است كه با آن طبيعت، خو گرفته و با آن بزرگ شده است. پس اگر طبيعت انسان فساد باشد، اعمال و رفتار او نيز فاسد مي گردد. ولي ائمّه اطهار عليهم السلام كه گنجينه هاي كرم و بخشش الهي هستند، داراي طبيعت و سجيّه كريمانه و بزرگوارانه اي مي باشند.

پس در دنيا نسبت به همه كريم هستند و كرامت آنها به همگان مي رسد. چون به وجود آنها عالم امكان وجود دارد و آنها هستند كه رزق مادي و معنوي تمام مردم را اعطا مي نمايند. در دعاها مي خوانيم:

«بِيُمْنِه رِزْق الوري و بِوُجُوده ثبتت الأرْض و السَّماء». [1] .

به بركت وجود حضرت امام زمان مردم از رزق الهي بهرمند مي گردند و به وجود اوست كه زمين و آسمان ثابت و استوار است.