در اين فراز زائر اقرار مي كند كه گفتار امام عليه السلام، مسلّم و محكم و مطابق با مصلحت هاي حتمي است. به گونه اي كه تبعيّت از آن و قبول آن به حكم عقل، واجب و لازم است. چه اين گفتار آمرانه باشد، چه حكايت از احوال گذشتگان و چه غيب گويي از آينده. چرا كه گفتار آنان از علوم الهي و گفتار پيامبر صلي الله عليه وآله سرچشمه مي گيرد.

قال الصادق عليه السلام: «مهْما اجبتكَ فيهِ لِشيٍ فَهُو عَن رَسولِ اللّهِ وَ لَسْنا نَقُولُ بِرَأيِنا مِنْ شَي ءٍ». [1] .

امام صادق عليه السلام (به يكي از ياران خود) فرمودند: هرگاه جواب تو را مي دهم از گفتار رسول خدا مي گويم و ما از خودْ سخن نمي گوييم.

سخن پيامبر صلي الله عليه وآله نيز از وحي الهي است و از خود سخن نمي گويد.



[ صفحه 419]



«وَ مَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَي، إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَي، عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوَي». [2] .

و هرگز از روي هوا و هوس سخن نمي گويد. آنچه مي گويد چيزي جز وحي كه به او نازل شده نيست او را شخص بسيار نيرومند آموزش داده است.

پس سخن امام از پيامبر است و سخن پيامبر از خدا و چنين سخني محكم و استوار و حتمي خواهد بود.