در اين فراز زائر براي چهارمين مرتبه جان خود و پدر و مادرش كه از عزيزترين افراد نزد او هستند را تقديم و فداي ائمّه طاهرين عليهم السلام مي نمايد.

تأكيد بر تفديه، بيانگر عشق و محبّت زائر نسبت به امام معصوم عليهم السلام مي باشد كه قلب و دل او مالامال از عشق و محبّتي خدادادي گرديده است. لذا هر چه اين كلمات را بر لب جاري مي سازد، دل او آرامش نمي يابد و باز بر لبان خود فدايي بودن خود و عزيزترين افراد را اعلام مي دارد و حاضر است در اين راه، نيستي را بچشد و فناي در اين راه را عين بقا مي داند.

هوشياري من بگير و مستم بنما

سر مست ز باده الستم بنما

بر نيستيم فزون كن از راه كرم

در ديده خودْ هر آنچه هستم بنما [1] .