«غَمَرات» جمع «غمرة» از ماده «غمر» به معني از بين بردن اثر چيزي است. سپس به جهل و ناداني عميق و گرفتاري هاي شديدي كه انسان را در خود فرو مي بَرد گفته مي شود.

«كُرُوب» جمع «كرب» و در اصل به معني زير و رو كردن زمين و شيار ايجاد كردن است و به معني گره محكمي است كه بر طناب مي زنند. سپس به غم و اندوه شديد كه گره در كار انسان ايجاد مي كند و امور انسان را زير و رو مي كند اطلاق شده است.

«شفا» از ماده «شفو» به معني لبه چيزي است و در اصل به كناره چاه و يا خندق و مانند آن مي گويند.

«جُرُف» به معني حاشيه و ديواره رودخانه يا چاه است كه آب زير آن را خالي كرده



[ صفحه 429]



باشد. پس معني «شفا جُرُف الهَلَكات» يعني لبه ديواره هلاك كننده ها كه زير آن خالي است و هر لحظه ممكن است فروريزد و كساني كه بر روي لبه ايستاده اند را به سوي هلاكت بكشاند.

پيروان و شيعيان امامان معصوم عليهم السلام به واسطه تربيت ائمّه معصومين عليهم السلام و وجود آنها و امامت پيروي از آنها، از ذلّتِ گمراهي و كفر خارج مي شوند و به عزّتِ اسلام و ايمان روي مي آورند و از طرفي از ذلّتِ جهل خارج مي شوند و به عزّتِ علم سرفراز مي گردند و به واسطه قبول ولايت ائمّه معصومين عليهم السلام از ذلّت عذاب هاي دنيايي و آخرتي نجات يافته، به عزّتِ امن و امان سرافراز مي گردند و به واسطه توسّل به آنها، از سختي ها نجات مي يابند و به واسطه تمسّك به ريسمان محكم آنها كه همان عروةالوثقي هستند، از پرتگاه هاي اعتقادي و معنوي و از آتش دوزخ رهانده مي شوند.

قيل لعلي بن ابيطالب عليه السلام: «كَيْفَ اَصْبحتَ؟ فَرَفَعَ رَأْسَه و قال: اصبَحْتُ و اللّه مُحبّاً لِمحبّنا، صابراً علي بُغْض مبغضنا ان محبّنا يَنْتظر الروح و الفَرج في كلّ يَوْم و لَيْلة و ان مبغضنا بني بُنْياناً فأَسس بُنْيانه عَلي شفا جُرُف هار فَكأنّما بُنْيانه قَدْ انهار». [1] .

كسي به حضرت علي عليه السلام عرضه داشت: چگونه صبح كرديد؟ امام سر خود را بالا آورده، فرمودند: شب را به صبح رساندم در حالي كه دوست دار دوستدارانم هستم و بر كينه توزي دشمنانم صبر پيشه مي كنم و همانا دوستانم فرج و گشايش الهي را انتظار مي كشند و دشمنانم بنيان خود را بر پرتگاهي كه هر لحظه به ميان آتش پرتاب خواهد شد، بنا كرده اند.