پنجمين اثر موالات و دوستي ائمّه معصومين عليهم السلام آن است كه تفرقه و جدايي كه در ميان مردم به سبب پيروي از مذاهب فاسد و بيهوده خصوصاً مكاتب سياسي حاصل شده است، از بين مي رود. يعني اگر همه از گفتار و افعال ائمّه عليهم السلام پيروي نمايند و به ريسمان محكم الهي (كه همان ائمّه طاهرين عليهم السلام هستند) چنگ زنند و در مقابل فرمان هاي آنان سر تسليم فرود آورند، جدايي و تفرقه ملّت ها به اتحاد و هماهنگي تبديل مي شود.

از اين فراز معلوم مي شود شيعيانِ ائمّه عليهم السلام كساني هستند كه مطيع آنها بوده و هيچ اختلافي با هم ندارند و اگر اختلافي هست يا در امور جزيي است و يا به واسطه آن است كه يكي از آنها و يا همه آنها تابعِ محض امام نبوده اند.

قال الرضا عليه السلام: «شِيعَتنا المُسْلِمون لِأمْرنا الاخذُون بِقُولنا الُمخالفون لأَعْدائنا فَمَن لَمْ يَكُن كَذلك فَلَيْسَ مِنّا». [1] .

امام رضا عليه السلام فرمودند: پيروان ما تسليم امر ما هستند و كلام ما را مي گيرند و با



[ صفحه 436]



دشمنان ما مخالفت مي ورزند و هر كس چنين نباشد از ما نيست.

پس هر كس نمي تواند ادعاي شيعه و پيروِ ائمّه اطهار عليهم السلام بودن بكند. بلكه شيعه داراي صفاتي است.

قال ابو عبدالله عليه السلام: «شيعَتنا أَهل الوَرَع و الإِجْتهاد و أَهل الوَفاء و الأَمانة و أَهْل الزُهْد و العِبادة، أصْحاب احْدي و خَمْسين رِكْعة في اليَوْم و اللَيْلَة، القائِمون بالَّليْل، الصائِمون بالنَّهار، يزكّون اَمْوالهم، و يحجون البَيْت و يَجْتنبون كلّ محرم». [2] .

امام صادق عليه السلام فرمودند: پيروان ما اهل ورع و سخت كوشي و وفاي به عهد و امانت داري و زهد و عبادت هستند. آنها هميشه پنجاه و يك ركعت نماز در شبانه روز مي خوانند (يازده ركعت نماز شب، دو ركعت نافله صبح، دو ركعت نماز صبح، هشت ركعت نافله ظهر، چهار ركعت نماز ظهر، هشت ركعت نافله عصر، چهار ركعت نماز عصر، سه ركعت نماز مغرب، چهار ركعت نافله مغرب، چهار ركعت نماز عشا، دو ركعت نشسته كه به جاي يك ركعت محسوب مي شود نماز نافله عشا و جمعاً پنجاه و يك ركعت). در شب ها به عبادت مي ايستند و روزها روزه دارند، اموال خود را (با زكات و خمس) تزكيه و پاك مي نمايند و حج به جا مي آورند و از تمام كارهاي حرام دوري مي كنند.

شيعه (با اين صفت ها) هيچ گاه با برادر ديني خود اختلافي ندارد و هميشه بين آنها مودّت و برادري حاكم است. حتّي با كساني كه با او هم مذهب و هم آيين نيستند نيز به صورت انساني برخورد دارد و با آنها دوستي و برادري مي نمايد، مگر آنكه آنها با او و يا با دين و آيين او دشمني نمايند.

ائمّه اطهار عليهم السلام به اصحاب خود سفارش مي كردند با گناه كاران نيز با دوستي برخورد نمايند و به آنها مهرباني كنند.



[ صفحه 437]



عن الصادق عليه السلام فيما قاله لابن جندب: «يَابْن جندب لا تقل في المُذنْبين مِن أَهل دَعوتكُم إلّا خَيْراً و اسْتَكينوا إلي اللّه في توفيقهم و سَلموا التَوْبة لَهم». [3] .

امام صادق عليه السلام به ابن جندب فرمودند: اي فرزند جندب، درباره مخاطبان گناهكار خود، جز به نيكي سخن مگوييد و آنان را در توفيق يافتن، در تسليم امر خدا گشتن و توبه نمودن ياري نماييد.

پس به واسطه موالاتِ ائمّه عليهم السلام، اختلاف ها بين شيعيان از بين مي رود و حتّي شيعه با مذاهبي كه با او مخالفند ولي با او سر جنگ و ستيز ندارند، دوست بوده و هيچ اختلافي با آنها ندارد. ولي با آنها كه با او دشمني كرده، در پي تجاوز به دين، آيين، كشور و نواميس او هستند، سر جنگ دارد.