اين فراز اشاره به درجه هاي بالاي ائمّه معصومين عليهم السلام در قرب و نزديكي به خداوند دارد.

آنها آنچنان مقامي دارند كه هيچ كسِ ديگري داراي چنين مقام و منزلتي نزد خداوند نيست. بسياري از صفات آنها كه در زيارت جامعه به آن اشاره شده است، مختصّ به وجود آنان است و در صفت هايي كه با ديگران مشترك هستند، آنها در عالي ترين مرتبه آن صفات مي باشند.

در نوشته اي كه توسط محمّد بن عثمان (از نواب حضرت مهدي عليه السلام) از حضرت بقيةاللّه الاعظم - عجل اللّه تعالي فرجه - در دعاهاي ماه رجب به ما رسيده، چنين مي خوانيم:

«اَلّلهُمَّ اِنّي اَسْئَلُكَ بِمَعاني جَميعِ ما يَدْعُوكَ بِه وُلاةُ اَمْرِكَ، الْمَاْمُونُونَ عَلي سِرِّكَ، الْمُسْتَبْشِرُونَ بِاَمْرِكَ، الْواصِفُونَ لِقُدْرَتِكَ، الْمُعْلِنُونَ لِعَظَمَتِكَ، اَسْئَلُكَ بِما نَطَقَ فيهِمْ مِنْ مَشِيَّتِكَ، فَجَعَلْتَهُمْ مَعادِنَ لِكَلِماتِكَ، وَ اَرْكاناً لِتَوحيدِكَ وَ اياتِكَ، وَ مَقاماتِكَ الَّتي لا تَعْطيلَ لَها فِي كُلِّ مَكانٍ، يَعْرِفُكَ بِها مَنْ عَرَفَكَ، لا فَرْقَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَها اِلا اَنَّهُمْ عِبادُكَ وَ خَلْقُكَ، فَتْقُها وَ رَتْقُها بِيَدِكَ، بَدْؤُها مِنْكَ وَعَوْدُها اِلَيْكَ، اَعْضادٌ وَ اَشْهادٌ وَ مُناةٌ وَ اَذْوادٌ، وَ حَفَظَةٌ وَ رُوَّادٌ، فَبِهِمْ مَلَاْتَ سَمآئَكَ وَ اَرْضَكَ، حَتّي ظَهَرَ اَنْ



[ صفحه 441]



لا اِلهَ اِلا اَنْتَ». [1] .

خداوندا از تو مي خواهم تمامي آنچه را كه خواسته اند به واسطه آن واليان امر تو. همانها كه امين بر سِرّ تو هستند. همانها كه مژده گيرنده به امر تو هستند. همانها كه وصف كننده قدرت تو هستند. و اعلام كننده عظمت تو هستند. از تو مي خواهم به آنچه فرمودي در آنها از مشيّت خود پس آنها را قرار دادي معدن هايي براي كلمات خودت و ركن هايي براي توحيد و نشانه هاي خودت و براي مقام هاي خود كه در هيچ مكاني تعطيلي ندارد. تو را مي شناسد به واسطه آنها هر كس خواهان شناخت تو باشد. همانها كه هيچ فرقي بين تو و آنها نيست جز آنكه آنها بنده و مخلوق تو هستند. راه اندازي امور آنها به دست توست و از تو آغاز گشته اند و به سوي تو بازگشت دارند. آنها پشتيبان، گواه، امتحان كننده، دفع كننده و حافظ (امور تو) هستند. پس به واسطه آنها برقرار نمودي آسمان و زمينت را تا آنكه پديدار گشت كلمه لا إله إلّا اَنت (كه همان كلمه توحيد است).

امام داراي چنين صفات و مقام ها و درجه هاي بلند و رفيع است تا بدان جا كه هيچ فرقي بين خداوند و آنها نيست، جز آنكه آنها مخلوق هستند و او خالق. آنها عبد هستند و او مولا.

بعضي اين فراز را اشاره به درجه هاي ائمّه معصومين عليهم السلام در بهشت و رضوان الهي دانسته اند كه خداوند به آنان مقام و درجه اي بسيار رفيع و بلند اعطا مي نمايد، به حدّي كه هيچ كسِ ديگر به مقام و رتبه آنان نائل نمي گردد.