بسيارند كساني كه ادعاي دلباختگي به ائمّه معصومين عليهم السلام مي نمايند، ولي پس از آنكه به راه ائمّه عليهم السلام هدايت گرديدند از آن منحرف شده، طايفه گري، فرقه گري، وسوسه هاي شيطاني، هواهاي نفساني و پيروي از شيخ مرادهاي دروغين، آنها را به بيراهه كشانيده است. اينجاست كه زائر، قلب و دل خود را به خداوند مي سپارد و از او هدايتِ پايدار در راه دين را طلب مي نمايد.



[ صفحه 450]



زائر پس از رسوخ و ثبات ولايت در اعماق دل، مي داند همه ائمّه عليهم السلام مخلوق خداوند و عبد او هستند به خداوند يقين دارد و مي داند كه از ناحيه خود، مالك هيچ چيز نيست و مالكيّت منحصراً در دست خالق آسمان و زمين است و چون چنين ايماني دارد، هر لحظه از اين مي ترسد كه دلش بعد از هدايت به اسلام و يگانه پرستي و اعتقاد به نبوّت پيامبران و رسالت حضرت محمّد صلي الله عليه وآله و ايمان به ولايت و امامت ائمّه معصومين عليهم السلام، منحرف گردد. لذا به خداوند متعال پناه برده، درخواست مي نمايد كه: «پروردگارا دل هاي ما را بعد از آنكه هدايتمان نمودي، منحرف نساز و از جانب خود رحمتي به ما عطا فرما تا بر نعمت ايمان به وحدانيّت تو و نبوّت انبيا و امامت دوازده نور پاك، پابرجا بمانيم كه تويي بسيار عطاكننده.»

اين فراز در واقع آيه هشتم از سوره آل عمران و مناجات كساني است كه در علم، استوار و محكم ايستادگي مي نمايند و به تعبير قرآن «راسِخون في العِلْم» هستند. يعني علمْ در تمامِ دل آنها رسوخ كرده، وجود آنها عين علم گرديده و همان طور كه قبلاً گفتيم ائمّه اطهار عليهم السلام «راسِخون في العِلْم» هستند.