«سُبْحان» در اصل مصدر است و به معني منزه دانستن و تنزيه خداي تعالي است. واژه «تسبيح» به طور كلّي در عبادات؛ چه زباني، چه عملي و چه در نيّت به كار مي رود. زائر در اين فراز درخواست نمودن از خداوند را در قالب نيايش گري ارائه داده، پروردگار خود را از تمام ناپاكي ها منزّه و تحقّق وعده هاي او را حتمي مي داند.

«وَعْدُ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ لَا يُخْلِفُ الْمِيعَادَ». [1] .



[ صفحه 451]



اين وعده خداست، كه خدا در وعده (خود) تخلف نمي كند.

مسلّماً وعده خداوند مانند وعده هاي دروغين شيطان و شيطاني صفتان نيست، بلكه وعده اي است حقيقي، و از ناحيه خداوند، بديهي است. هيچ كس نمي تواند صادق تر از خدا در وعده ها و سخنانش باشد. زيرا تخلّف از وعده يا به خاطر ناتواني است يا جهل يا نياز كه تمام اينها از ساحت مقدّس او به دور است.

«وَعْدَ اللَّهِ حَقًّا وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ قِيلًا». [2] .

خداوند وعده حق به شما مي دهد و كيست كه در گفتار و وعده هايش از خدا صادق تر باشد.