شَفيع حقيقي خداوند است.

«قُل لِّلَّهِ الشَّفَاعَةُ جَمِيعًا». [1] .

بگو شفاعت تماماً از آن خداست.

هيچ كس بدون اذن خداوند حق شفاعت ندارد و فقط به اذن خداوند است كه بعضي توان شفاعت را مي يابند.

«مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِندَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ». [2] .

كيست كه جز به اذن خدا نزد او شفاعت كند؟

كساني اجازه شفاعت مي يابند كه با خداوند پيمان داشته باشند.

«لَّا يَمْلِكُونَ الشَّفَاعَةَ إِلّا مَنِ اتَّخَذَ عِندَ الرَّحْمَنِ عَهْدًا». [3] .

اختيار شفاعت را ندارند، مگر كسي كه نزد خداي رحمان عهد و پيماني دارد.

پس چنين شفيعاني بايد سخنانشان مورد رضايت خداوند باشد.

«يَوْمَئِذٍ لَّا تَنفَعُ الشَّفَاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَنُ وَ رَضِيَ لَهُ قَوْلًا. [4] .

در آن روز شفاعت هيچ كس سود ندهد، مگر كسي را كه خداوند رحمان اجازه دهد و سخنش او را پسند آيد.



[ صفحه 456]



خداوند در قيامت به ائمّه اطهار عليهم السلام، اجازه بالاترين شفاعت ها را عنايت مي نمايد.

زائر در اين فراز، علاوه بر آنكه طلب شفاعت از ائمّه طاهرين عليهم السلام براي قيامت دارد، خواستار شفاعت امامان معصوم عليهم السلام در اين دنيا نيز هست.

يعني از آنان مي خواهد به درگاه الهي واسطه شوند تا خداوند گناهان او را مورد عفو و بخشش قرار دهد و به او عنايت هاي ويژه بنمايد و درجاتي از بندگان مقرّب الهي را به واسطه تفضّل ائمّه هدي عليهم السلام بيابد.

پس وجود انور امام، هم در دنيا شفيع محبّان و علاقه مندان (و شايد عموم مردم) است و هم در صحراي محشر، محبّان و علاقه مندان خود را چنان به شفاعت خود نائل آورند كه همگان به تعجّب واداشته شده و دشمنان آرزوي شفاعت نمايند.

ائمّه عليهم السلام كه داراي تمام اين شرايط هستند، شفاعت كنندگانند.

قال الباقر اَوْ الصادق عليهما السلام: «وَاللّه لنشْفعن و اللّه لنشْفِعن مِنْ المُذْنِبين مِنْ شعيتنا حَتّي تَقول اَعْداؤنا إذا رأوا ذلك «فَمَا لَنَا مِن شَافِعِينَ، وَ لَا صَدِيقٍ حَمِيمٍ» [5] . [6] .

امام باقر يا امام صادق عليهما السلام فرمودند: به خدا سوگند كه ما شفاعت مي كنيم. به خدا سوگند كه در حق شيعيان گنهكارمان چنان شفاعت مي كنيم كه دشمنان ما با ديدن آن مي گويند «ما را نه شفاعت كنندگان است و نه دوستي مهربان».