دوست داشتن ائمّه اطهار عليهم السلام و محبّت ورزيدن به آنها كار ساده اي نيست. حضرت علي عليه السلام وقتي خبر فوت سهل بن حنيف كه از اصحاب خاص و محبّان واقعي حضرت بود را شنيدند فرمودند:

«لَوْ احبَّني جَبَلٌ لَتَهافَتَ».

اگر كوهي مرا دوست داشته باشد (طاقت نمي آورد و) تكه تكه شده فرو مي ريزد.

سيّد رضي در توضيح اين كلام مي گويد: معني اين فرمايش آن است كه آزمايش با گرفتاري و بيچارگي بر او سخت مي گيرد و اندوه ها به سوي او سرازير مي شود. يعني محبّ ائمّه اطهار عليهم السلام با احساس مسؤوليّتي كه دارد، درد ديگران را درد خود مي داند و از طرفي درد دين هم بر او فشار مي آورد. پس به سوي سختي ها گام برداشته است.

قال علي عليه السلام: «مَنْ احبّنا اَهْل البَيْت فَليستعد للفَقْر جُلْباباً». [1] .

هر كه ما اهل بيت را دوست داشته باشد، پس آماده باشد كه پيراهن فقر را بر تن كند.



[ صفحه 459]



پس محبّت و عشق ورزي به ائمّه عليهم السلام كار هر كس نيست.

عشق بازي كار هر شياد نيست

اين شكار دام هر صياد نيست

عاشقي را قابليت لازم است

طالب حق را حقيقت لازم است [2] .

پس اگر كسي چنين توفيقي را يافت، بايد خدا را بر اين نعمت شاكر باشد.

قال رسول اللّه صلي الله عليه وآله: «مَنْ احبّنا اَهْل البَيْت فَليحْمد اللّه عَلي اولي النِعَم». [3] .

پيامبر خدا صلي الله عليه وآله فرمودند: هر كس ما اهل بيت را دوست داشت، خدا را بر اين نعمتِ بزرگ حمد و سپاس گويد.