ديگر مصيبت آن دوران دستور متوكل به ويران كردن قبر امام حسين عليه السلام بود، او مي ديد قبر اجداد او در بيابان هاي بي آب و علف دستخوش بادهاي شمال است اما قبر سيدالشهداء كعبه آمال همه شده دل انسان آتش گرفته و خونش به جوش مي آمد، از اين رو دستور داد قبر آن حضرت را ويران كنند، كارگران مسلمان از انجام خواسته اش سرباز زدند.

از اين رو از يهوديان و در رأس آنان ديزج خواست تا مقصودش را برآورند، آنان در سال 237 هجري قبر امام و هر چه اطراف آن بود را ويران كرده و حدود دويست جريب پيرامون آنجا را شخم زدند و آب را بر آن رها كردند، ليكن آب گرداگرد محل قبر امام متوقف شد و آنجا همچنان خشك ماند، و از آن پس آن موضع حائر ناميده شد. [1] .

او مي خواست قبر آن حضرت را محو و آثارش را زائل سازد، اما تلاشش نافرجام و كوششش تباه گرديد، او رسما زيارت امام حسين عليه السلام را ممنوع كرد، و با ايجاد پاسگاه ها و مراكز نگهباني و كنترل به جلوگيري از زيارت آن حضرت و تعقيب زائران و مجازات آنان پرداخته، ليكن با اين همه مسلمانان تمام مخاطرات را به جان خريده عزم زيارت او مي نمودند.



[ صفحه 31]