عباسيان براي دور كردن مردم از كارهاي حكومتي و اشتغال ذهني جامعه به امور بي ارزش و سرگرم ساختن آنان به راه هايي متوسل شدند.

از جمله ي آن راه ها مطرح ساختن بحث هاي كلامي بود كه هر چند گاه به آن دامن مي زدند، يكي از آنها بحث خلق قرآن بود كه آيا قديم است همچون خدا و يا حادث است و مخلوق او، ساليان درازي گروهي به خاطر قديم بودن قرآن جان باختند، و زماني ديگر بر سر حادث بودن آن كشته شدند.

امام با بينش الهي خود شيعيان را از فرورفتن در اين فتنه برحذر داشت و بحث در آن را كلا ممنوع ساخت، در سال 227 هجري در نامه اي به احمد بن اسماعيل بن يقطين نوشته اند:

«بسم الله الرحمن الرحيم خداوند ما و تو را از فتنه مصون دارد و عصمتي دهد كه اگر چنين كند نعمت و لطف خود را بزرگ كرده و اگر نكند نتيجه اش هلاكت است، ما جدال درباره ي قرآن را بدعتي مي دانيم كه پرسشگر و پاسخگو هر دو به يكسان در آن شريك هستند، پرسشگر آن را مي خواهد كه او را سزاوار نيست، و پاسخگو مشقتي را متحمل مي گردد كه بر او نيست، تنها خداوند متعال خالق مي باشد و هر چه جز او، آفريده و مخلوق است و قرآن كلام الهي است از نزد خود نامي بر آن مگذار كه از گمراهان خواهي بود، خداوند ما و تو را از كساني كه از خدا در نهان بيمناكند و از روز قيامت ترسانند قرار دهد» [1] .



[ صفحه 35]