از جمله مسايل و مشكلات مهمي كه امام هادي (عليه السلام)، در طول دوران امامت خويش با آن رو به رو بودند، مسأله ي غلات و كساني بود كه در زمينه ي محبت اهل بيت (عليهم السلام) راه افراط پيموده و سر از بيراهه هاي شرك در آورده بودند. روشن است كه خطر اينگونه دشمنان دوست نما، بيشتر از دشمنان ديگر، جريان تشيع را تهديد مي كرد. از اين رو امام هادي (عليه السلام) مبارزه با اين افراد را نيز در سرلوحه ي برنامه ي خويش قرار داده و از هر فرصتي براي اثبات بطلان عقايد آنان استفاده مي كردند و چون از هدايت آنان نااميد مي شدند، آن ها را نفرين كرده و اصحاب خود را به دوري جستن از اين افراد امر مي كردند. همانگونه كه در آراي علم الحديثي امام (عليه السلام) خواهيم ديد؛ بيشتر روايات وارده از امام هادي (عليه السلام) در جرح و تعديل راويان، مربوط به لعن و نفرين غاليان و رهبران آنان است؛ به عبارت ديگر، بخش اعظمي از تلاش هاي علم الحديثي امام هادي (عليه السلام) به بحث جرح و تعديل راويان، آن هم فقط جرح غاليان مربوط مي شود.