مسأله ي مهم ديگري كه در اين عصر مطرح بود، آماده كردن مردم براي پذيرش مسأله ي غيبت امام عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) بوده است. از آن جا كه تا آن زمان، شيعيان هميشه به امام دسترسي داشتند، لذا ممكن بود پذيرش مسأله ي غيبت ـ در صورت طرح اين مسأله به صورت ناگهاني ـ از سوي مردم به راحتي انجام نپذيرد؛ از اين رو امام هادي و امام عسگري (عليهما السلام) ضمن دادن آگاهي هاي لازم به مردم در زمينه ي غيبت، كمتر در اجتماع مردم حضور مي يافتند و بيشتر توسط اصحاب خاص خود با مردم تماس مي گرفتند تا مردم را براي پذيرش مسأله ي غيبت آماده كنند. اين امر يعني عدم حضور دائمي امام (عليه السلام) در اجتماع شيعيان و آماده سازي آنان براي پذيرش مسأله ي غيبت از جمله مسايلي بود كه باعث محدودتر شدن ارتباط امام (عليه السلام) با شيعيان و در نتيجه محدوديت احاديث صادره از آن امام همام گرديد.

مجموع اين عوامل باعث شد كه امام هادي (عليه السلام) در طول دوران امامت خويش، فرصت چنداني براي طرح مباحث علم الحديث نداشته باشند و اندك رواياتي كه در اين زمينه از ايشان رسيده اكثراً پاسخ هايي است كه امام (عليه السلام) به سؤالات اصحاب در زمينه هاي مختلف علوم حديث داده اند؛ وگرنه به دلايلي كه ذكر شد، امام هادي (عليه السلام) مجال بيان قواعد علم الحديث را به صورت تفصيلي نداشتند؛ لذا مباحث و آراي علم الحديثي در كلام امام هادي (عليه السلام) بسيار اندك است.