از منظر امام دهم عليه السلام يكي از ويژگيهاي اولياء خدا و انسانهاي صالح عفو و گذشت و پذيرش عذر ديگران است. ايوب بن نوح مي گويد: آن حضرت طي نامه اي به يكي از ياران ما كه موجب ناراحتي شخصي شده بود، توصيه كرد كه برو از فلاني عذر خواهي كن و بگو: «إِنَّ اللَّهَ إِذَا أَرَادَ بِعَبْدٍ خَيْرا إِذَا عُوتِبَ قَبِلَ؛ [1] اگر خداوند خير بنده اي را بخواهد، [او را حالتي عطا مي كند كه] هرگاه از او عذر خواسته شد، مي پذيرد.» تو نيز عذر ما را بپذير!

براي پاسداري از حريم دوستان نيك نبايد درباره ي آنان سخت گيري كرد، بلكه بايد در موارد لغزش و خطايشان عفو و گذشت پيشه كرد و عذرشان را پذيرفت؛ زيرا اگر به بهانه هاي ساده، انسان دوستان خود را طرد كند و از خود دور سازد، به مرور زمان غريب و تنها خواهد ماند و مخالفانش افزايش مي يابند؛ در حالي كه دوستان خوب بازوي نيرومندي در زندگي افراد به شمار مي آيند. لقمان حكيم به فرزندش سفارش مي كرد كه: «يَا بُنَيَّ اتَّخِذْ أَلْفَ صَدِيقٍ وَ أَلْفٌ قَلِيلٌ وَ لَا تَتَّخِذْ عَدُوّا وَاحِدا وَ الْوَاحِدُ كَثِيرٌ؛ [2] فرزندم هزار دوست بگير و البته هزار كم است و يك دشمن براي خودت درست نكن كه يكي هم زياد است.»

بنابراين، براي رسيدن به سعادت و توفيق در زندگي، انسان بايد از دوستان خوب محافظت كند و با اختلاف كوچك و جزئي و لغزشهاي ساده نبايد آنان را از دست بدهد، بلكه شيوه ي اهل بيت عليهم السلام را در نظر بگيرد و از گناهانشان بگذرد. اگر عذر خواهي كردند، بپذيرد و عفو و گذشت پيشه كند.

سعدي گفته:



با مردم سهل گوي دشوار مگوي

با آن كه درِ صلح زند جنگ مجوي