يكي از احكام حكمت آميز دين اسلام، تشريع ازدواج موقت است. اين حكم اسلامي بنا بر نياز ها و تفاوت هاي مرد و زن و به منظور حفظ امنيت اخلاقي جامعه وضع شده است. اسلام به جاي آنكه روابط جنسي را آزاد بگذارد، اين روابط را محدود ساخته است.

تجربه نشان داده است كه هميشه مردان آماده به ازدواج از زنان آماده به ازدواج كمترند. از اين رو، اسلام براي برآوردن نيازهاي عاطفي و جنسي و كنترل و محدود ساختن آن، ضمن مخالفت با ارتباط هاي آزاد جنسي، ازدواج موقت را تحت شرايط خاص، تجويز كرده است. [1] .

امام هادي (ع) در جواب مردي درباره ي متعه فرمود:

«هي حلال مباح، مطلق لمن لم يغنه الله بالتزويج، فليستعفف بالمتعه فإن استغني عنها بالتزويج فهي مباح له اذا غاب عنها؛ [2] ازدواج موقت براي كسي كه به واسطه ي ازدواج دائم (از مسائل جنسي) بي نياز نشده، حلال و مباح است و هيچ گونه قيدي ندارد. پس اگر ازدواج نكرده است (و نيازهاي جنسي آزارش مي دهند) عفت خود را با ازدواج موقت حفظ كند (و گرفتار ارتباط هاي بي حد و مرز نگردد)؛ اما مردي كه همسر دارد، اگر دسترسي به همسر خود ندارد، ازدواج موقت براي او نيز مباح خواهد بود».

اين روايت به خوبي نشان مي دهد كه فلسفه ي ازدواج موقت، بي بند و باري و هرزگي نيست.

از سوي ديگر، ممكن است جو حاكم بر جامعه به گونه اي باشد كه انجام ازدواج موقت باعث بدبيني به دين اسلام و يا ائمه عليهم السلام شود. امام هادي (ع) در نامه اي به بعضي از دوست داران خود نوشت:

«لا تلحوا علي المتعه، انما عليكم اقامة السنه فلا تشتغلوا بها عن فرشكم و حرائركم فيكفرن و يتبرين و يدعون علي الامر بذلك و يلعنونا؛ [3] .

به سراغ ازدواج موقت نرويد، به شما سفارش مي كنم سنت را به پا داريد (و ازدواج دائم كنيد)، به خاطر انجام ازدواج موقت، همسران خود را فراموش نكنيد؛ زيرا آنان كفران نعمت مي كنند و بيزار مي شوند و بر كساني كه اين دستور شرعي را داده اند، نفرين مي كنند و به ما نيز لعنت مي فرستند».

از اين حديث نكات زير قابل برداشت است:

1. جو حاكم و فرهنگ عمومي به شدت عليه عقايد شيعي بوده است.

2. اين بدبيني به حدي بوده كه بيزاري جستن و لعن ائمه را در پي داشته است.

3. مردان متأهل با ازدواج هاي موقت از همسران خود رويگردان مي شوند و ميل كمتري به آنان نشان مي دهند. برآورده نشدن نيازهاي آنان هم باعث بدبيني مي شود.